5
روزباقی است کبری را نجات دهیم
دادخواه خبر داد: يك دانشجو به دادسراي تهران احضار شد
وكيل مدافع يك دانشجو از احضار موكلش به دادسراي عمومي تهران خبر داد. محمدعلي دادخواه در گفت‌وگو با خبرنگار حقوقي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) اظهار داشت: آزاده فرقاني، دانشجوي رشته‌ي علوم اجتماعي به دليل فعاليت‌هاي دانشجويي به بازپرسي دادسراي عمومي احضار شده است
اعتراض کارگران ایران خودرو به سازمان دهندگان حمله به منازل کارگران در شهرکهای
واوان و پیکانشهر
آزادی اندیشه "آزادی مطبوعات آزادی رسانه های صوتی و تصویری حق مسلم انسانها است دوستان و همکاران گرامی طی هفته های گذشته نیروی انتظامی جمهوری اسلامی با یک حرکت از قبل طراحی شده در حالیکه ما کارگران در سرکار خود مشغول به کار بوده وبچه های ما نیز در مدرسه حضور داشتند و تنها خانمها و کودکان در خانه بودند و زنان فارغ از همه خستگیهای روز جمعه امور خانه را ردیف می کردند و کودکان سرگرم بازی و نگاه کردن به کارتون تلویزیونی بودند ناگهان با صدای همسایگان از خانه هایشان بیرون آمدند تا شاهد یورش نیروهای انتظامی به مجتمع مسکونی اکباتان محل زندگی خود شان باشند بچه های کوچک از ترس به خود می لرزیند و زنان بی دفاع هر چه از افسران نیروی انتظامی می خواستند مردانشان در خانه نیستند و شما حق ندارید وارد حریم خصوصی آنها شوید.شما حق ندارید اینطوری با ترساندن بچه ها و ایجاد جو وحشت ماهواره ها را جمع کنید. زنان از نیروی انتظامی می خواستند بروند و زمانی بیآیند که مردان در خانه باشند ولی نیروهای انتظامی بی توجه به گریه کودکان با ایجاد جو وحشت و هراس با شکستن درب آپارتمانهای مسکونی وارد پشت بام ها شده و ماهواره ها کنده و آنها را از پشت بام ها به پایین می انداختند آنها حتی ملاحظه بیماران و کسانی که هنوز در خواب روزه داری بودند را نکردند و در جلو چشمان هراسان بچه ها وزنان ماهواره ها از زمین جمع آوری و بار وانتها کردند و بردند. این دومین حمله به منازل ما کارگران در طی هفته های اخیر می باشد نیروهای انتظامی هفته گذشته نیز به شهرک پیکانشهر حمله کرده و تمام بشقابهای ماهواره ها را جمع کردند نیروی انتظامی در حالی به منازل ما کارگران حمله کرده هیکدام از مردان در خانه نبودند.نیروی انتظامی با کدامین مجوز قانونی به خانه های وارد می شود که مردان در خانه نبودندوزنها و بچه ها تنها بودند.نیروی انتظامی با کدامین مجوز باعث ایجاد ترس و حشت در کودکان شده است که چند روز دیگر روز کودکان است.و احتمالا فردا نیز به شهرکهای بنفشه وشاهین ویلا و غیره حمله خواهندکرد.ما کارگران ایران خودرو این حرکت نیروی انتظامی را محکوم کرده و آنرا تجاوز به حریم خصوصی خود تلقی و از تمام مقامات و مسئولین و از نمایندگان مجلس و به خصوص از قوه قضائیه و ریاست محترم جمهوری می خواهیم در این مورد پاسخ روشنی به ما کارگران بدهند.رونوشت: به انجمن دفاع از آزادی بیانرونوشت: به سازمان گزارشگران بدون مرزجمعی از کارگران ایران خودرو
يكي از بازداشتشدگان حوادث خرداد ماه اردبيل به تحمل حبس و شلاق محكوم شد
شعبه 105 دادگاه عمومي جزايي اردبيل، عباس لساني از بازداشتشدگان حوادث خرداد ماه اردبيل را به تحمل 16 ماه حبس و 50 ضربه شلاق محكوم كرد. محمدرضا فقيهي، وكيل مدافع لساني در گفت‌وگو با خبرنگار "ايلنا"، با اعلام اين مطلب، اتهامات موكلش را «شركت در اخلال در نظم، آسايش و آرامش عمومي» از طريق شركت در تجمع و راهپيمايي غيرقانوني ششم خرداد ماه جاري در اردبيل و «معاونت در تخريب و تحريق عمدي اموال عمومي، دولتي و خصوصي» از طريق تحريك و تشويق افراد و برانگيختن احساسات تجمعكنندگان غيرقانوني، عنوان كرد.وي افزود: به طور قطع در مهلت قانوني با تدوين لايحه تجديدنظرخواهي و تسليم آن به مرجع صدور حكم، خواستار رسيدگي مجدد به پرونده موكلم خواهم شد.
عباس لساني پيش از اين در جريان تجمعات خرداد ماه اردبيل
در پي چاپ كاريكاتور روزنامه ايران، بازداشت و پس از تحمل چند ماه حبس با تأمين قرار وثيقه 80 ميليون ريالي آزاد شد
رئیس سازمان زندان ها : حدود 50 هزار نفر در ماه وارد زندان های ایران می شوند
به گفته رئیس سازمان زندان ها و اقدام های تامینی و تربیتی کشور، سالانه 600 هزار نفر در ایران به زندان محکوم می شوند.علی اکبر یساقی با بیان این خبر گفت؛ حدود 50 هزار نفر در ماه وارد زندان های ایران می شوند و بدین ترتیب ایران جزو ده کشوری است که بیشترین جمعیت کیفری را دارد. یساقی که با ایسنا مصاحبه می کرد اظهار داشت: 50 درصد زندانیان در ایران مجرمان موادمخدر هستند.در این مصاحبه رئیس سازمان زندان ها با اعلام این موضوع که سعی داریم فرهنگ در اختیار گذاشتن سرنگ را برای ایرانیان معتاد جا بیندازیم عملا این نظر کارشناسی را که بیش از ده سال است مطرح می شود و براساس آن ضروری است به معتادان زندانی سرنگ را با استفاده از سرنگ های مشترک به هپاتیت و ایدز مبتلا شوند، تایید کرد.وی در این مصاحبه با پذیرش این موضوع که بخش هایی از بازداشتگاه ها زیرنظر سازمان زندان ها نیست گفت؛ طبق قانون اداره امور زندان ها با سازمان زندان هاست اما واقعیت این است که بعضی الزامات امنیتی ایجاب کرده واحدهایی برای خودشان بازداشتگاه داشته باشند.
وكيل مدافع يك دانشجو از احضار موكلش به دادسراي عمومي تهران خبر داد. محمدعلي دادخواه در گفت‌وگو با خبرنگار حقوقي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) اظهار داشت: آزاده فرقاني، دانشجوي رشته‌ي علوم اجتماعي به دليل فعاليت‌هاي دانشجويي به بازپرسي دادسراي عمومي احضار شده است
اعتراض کارگران ایران خودرو به سازمان دهندگان حمله به منازل کارگران در شهرکهای
واوان و پیکانشهر
آزادی اندیشه "آزادی مطبوعات آزادی رسانه های صوتی و تصویری حق مسلم انسانها است دوستان و همکاران گرامی طی هفته های گذشته نیروی انتظامی جمهوری اسلامی با یک حرکت از قبل طراحی شده در حالیکه ما کارگران در سرکار خود مشغول به کار بوده وبچه های ما نیز در مدرسه حضور داشتند و تنها خانمها و کودکان در خانه بودند و زنان فارغ از همه خستگیهای روز جمعه امور خانه را ردیف می کردند و کودکان سرگرم بازی و نگاه کردن به کارتون تلویزیونی بودند ناگهان با صدای همسایگان از خانه هایشان بیرون آمدند تا شاهد یورش نیروهای انتظامی به مجتمع مسکونی اکباتان محل زندگی خود شان باشند بچه های کوچک از ترس به خود می لرزیند و زنان بی دفاع هر چه از افسران نیروی انتظامی می خواستند مردانشان در خانه نیستند و شما حق ندارید وارد حریم خصوصی آنها شوید.شما حق ندارید اینطوری با ترساندن بچه ها و ایجاد جو وحشت ماهواره ها را جمع کنید. زنان از نیروی انتظامی می خواستند بروند و زمانی بیآیند که مردان در خانه باشند ولی نیروهای انتظامی بی توجه به گریه کودکان با ایجاد جو وحشت و هراس با شکستن درب آپارتمانهای مسکونی وارد پشت بام ها شده و ماهواره ها کنده و آنها را از پشت بام ها به پایین می انداختند آنها حتی ملاحظه بیماران و کسانی که هنوز در خواب روزه داری بودند را نکردند و در جلو چشمان هراسان بچه ها وزنان ماهواره ها از زمین جمع آوری و بار وانتها کردند و بردند. این دومین حمله به منازل ما کارگران در طی هفته های اخیر می باشد نیروهای انتظامی هفته گذشته نیز به شهرک پیکانشهر حمله کرده و تمام بشقابهای ماهواره ها را جمع کردند نیروی انتظامی در حالی به منازل ما کارگران حمله کرده هیکدام از مردان در خانه نبودند.نیروی انتظامی با کدامین مجوز قانونی به خانه های وارد می شود که مردان در خانه نبودندوزنها و بچه ها تنها بودند.نیروی انتظامی با کدامین مجوز باعث ایجاد ترس و حشت در کودکان شده است که چند روز دیگر روز کودکان است.و احتمالا فردا نیز به شهرکهای بنفشه وشاهین ویلا و غیره حمله خواهندکرد.ما کارگران ایران خودرو این حرکت نیروی انتظامی را محکوم کرده و آنرا تجاوز به حریم خصوصی خود تلقی و از تمام مقامات و مسئولین و از نمایندگان مجلس و به خصوص از قوه قضائیه و ریاست محترم جمهوری می خواهیم در این مورد پاسخ روشنی به ما کارگران بدهند.رونوشت: به انجمن دفاع از آزادی بیانرونوشت: به سازمان گزارشگران بدون مرزجمعی از کارگران ایران خودرو
يكي از بازداشتشدگان حوادث خرداد ماه اردبيل به تحمل حبس و شلاق محكوم شد
شعبه 105 دادگاه عمومي جزايي اردبيل، عباس لساني از بازداشتشدگان حوادث خرداد ماه اردبيل را به تحمل 16 ماه حبس و 50 ضربه شلاق محكوم كرد. محمدرضا فقيهي، وكيل مدافع لساني در گفت‌وگو با خبرنگار "ايلنا"، با اعلام اين مطلب، اتهامات موكلش را «شركت در اخلال در نظم، آسايش و آرامش عمومي» از طريق شركت در تجمع و راهپيمايي غيرقانوني ششم خرداد ماه جاري در اردبيل و «معاونت در تخريب و تحريق عمدي اموال عمومي، دولتي و خصوصي» از طريق تحريك و تشويق افراد و برانگيختن احساسات تجمعكنندگان غيرقانوني، عنوان كرد.وي افزود: به طور قطع در مهلت قانوني با تدوين لايحه تجديدنظرخواهي و تسليم آن به مرجع صدور حكم، خواستار رسيدگي مجدد به پرونده موكلم خواهم شد.
عباس لساني پيش از اين در جريان تجمعات خرداد ماه اردبيل
در پي چاپ كاريكاتور روزنامه ايران، بازداشت و پس از تحمل چند ماه حبس با تأمين قرار وثيقه 80 ميليون ريالي آزاد شد
رئیس سازمان زندان ها : حدود 50 هزار نفر در ماه وارد زندان های ایران می شوند
به گفته رئیس سازمان زندان ها و اقدام های تامینی و تربیتی کشور، سالانه 600 هزار نفر در ایران به زندان محکوم می شوند.علی اکبر یساقی با بیان این خبر گفت؛ حدود 50 هزار نفر در ماه وارد زندان های ایران می شوند و بدین ترتیب ایران جزو ده کشوری است که بیشترین جمعیت کیفری را دارد. یساقی که با ایسنا مصاحبه می کرد اظهار داشت: 50 درصد زندانیان در ایران مجرمان موادمخدر هستند.در این مصاحبه رئیس سازمان زندان ها با اعلام این موضوع که سعی داریم فرهنگ در اختیار گذاشتن سرنگ را برای ایرانیان معتاد جا بیندازیم عملا این نظر کارشناسی را که بیش از ده سال است مطرح می شود و براساس آن ضروری است به معتادان زندانی سرنگ را با استفاده از سرنگ های مشترک به هپاتیت و ایدز مبتلا شوند، تایید کرد.وی در این مصاحبه با پذیرش این موضوع که بخش هایی از بازداشتگاه ها زیرنظر سازمان زندان ها نیست گفت؛ طبق قانون اداره امور زندان ها با سازمان زندان هاست اما واقعیت این است که بعضی الزامات امنیتی ایجاب کرده واحدهایی برای خودشان بازداشتگاه داشته باشند.
علی اکبر یساقی درخصوص اظهارات موسوی خوئینی مبنی بر اعلام فشار در زندان و بازجویی از او گفت؛
ما در زندان ها بازجویی نداریم و اگر خوئینی مورد اذیت و آزار قرار گرفته است باید مقام
های قضایی پاسخگو باشند
انجمن اسلامي دانشجويان دانشگاه كردستان به حكم تعليق «ئاسو صالح» اعتراض كرد
انجمن اسلامي دانشجويان دانشگاه كردستان در بيانيهاي به حكم تعليق «ئاسو صالح» فعال دانشجويي اين دانشگاه اعتراض كردند.به گزارش "ايلنا", در اين بيانيه با اشاره به حكم يك ترم محروميت از تحصيل «ئاسو صالح»، دبير كانون فرهنگي- پژوهشي «ههژان» و مديرمسؤول هفتهنامه «دهنگ» و دانشجوي سال آخر رشته الكترونيك دانشگاه كردستان از جانب كميته انضباطي، آمده است: اين در حالي بود كه تعدادي ديگر از دانشجويان به اصطلاح خودي، طي تحصني خشن، با بستن درب دانشگاه و توهين به مسؤولين دانشگاه، نظم دانشگاه را مختل نمودند اما نه تنها تنبيه نشدند بلكه به لطف نهادهاي (...)!، راه تحصيل در تهران برايشان هموار شد.در اين بيانيه با اشاره به اينكه «ئاسو صالح» فقط به خاطر بيان عقايد و افكار خود در دانشگاه، به عنوان محيطي فرهنگي و پلورال، در گفت: اين خود نمونه بارزي از نقص صريح قانون اساسي است.
ما دانشجويان دانشگاه كردستان اين حكم ناعادلانه و غيرقانوني را محكوم نموده و با
اعلام حمايت از ئاسو صالح، اينگونه تلاشها را محكوم به شكست ميدانيم و خواهان
لغو هرچه سريعتر و بيقيد و شرط اين حكم هستيم
نامه سنديکای شرکت واحد به فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل و نامه فدراسيون به وزارت کار در پاسخ به درخواست سنديکا *سنديکای شرکت واحد: 55
ما در زندان ها بازجویی نداریم و اگر خوئینی مورد اذیت و آزار قرار گرفته است باید مقام
های قضایی پاسخگو باشند
انجمن اسلامي دانشجويان دانشگاه كردستان به حكم تعليق «ئاسو صالح» اعتراض كرد
انجمن اسلامي دانشجويان دانشگاه كردستان در بيانيهاي به حكم تعليق «ئاسو صالح» فعال دانشجويي اين دانشگاه اعتراض كردند.به گزارش "ايلنا", در اين بيانيه با اشاره به حكم يك ترم محروميت از تحصيل «ئاسو صالح»، دبير كانون فرهنگي- پژوهشي «ههژان» و مديرمسؤول هفتهنامه «دهنگ» و دانشجوي سال آخر رشته الكترونيك دانشگاه كردستان از جانب كميته انضباطي، آمده است: اين در حالي بود كه تعدادي ديگر از دانشجويان به اصطلاح خودي، طي تحصني خشن، با بستن درب دانشگاه و توهين به مسؤولين دانشگاه، نظم دانشگاه را مختل نمودند اما نه تنها تنبيه نشدند بلكه به لطف نهادهاي (...)!، راه تحصيل در تهران برايشان هموار شد.در اين بيانيه با اشاره به اينكه «ئاسو صالح» فقط به خاطر بيان عقايد و افكار خود در دانشگاه، به عنوان محيطي فرهنگي و پلورال، در گفت: اين خود نمونه بارزي از نقص صريح قانون اساسي است.
ما دانشجويان دانشگاه كردستان اين حكم ناعادلانه و غيرقانوني را محكوم نموده و با
اعلام حمايت از ئاسو صالح، اينگونه تلاشها را محكوم به شكست ميدانيم و خواهان
لغو هرچه سريعتر و بيقيد و شرط اين حكم هستيم
نامه سنديکای شرکت واحد به فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل و نامه فدراسيون به وزارت کار در پاسخ به درخواست سنديکا *سنديکای شرکت واحد: 55
نفر از کارگران اخراجی همچنان از بازگشت به سرکار محروم هستند *فدراسيون جهانی خطاب به جهرمی: به اذيت و آزار کارگران سنديکای واحد از سوی خانه کارگر و شورای اسلامی کار پايان دهيد
روشنگری: با ادامه بلاتکليفی 55 کارگر عضو سنديکای کارگران اتوبوس رانی تهران, هيات مديره اين سنديکا با انتشار نامه ای خطاب به فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل، از اين فدراسيون خواست به مقامات رژيم در اين رابطه فشار آورد. در پاسخ به اين درخواست, فدراسيون جهانی.. با انتشار نامه ای خطاب به وزير کار رژيم خواستار بازگشت اخراجيون بر سر کار و پايان دادن به آزار و تعقيب اين کارگران از سوی خانه کارگر و شورای اسلامی کار شد. نامه خطاب به وزير کار ايران فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل، در پاسخ به درخواست سنديکای کارگران اتوبوس رانی تهران و حومه، نامه ای خطاب به وزير کار جمهوری اسلامی ايران ارسال کرده است. به گزارش سنديکای کارگران شرکت واحد، متن اين نامه به شرح زير است: محمد جهرمی وزير کار و امور اجتماعی تهران, ايران وزير عزيز بار ديگر به نيابت از سوی فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل برايتان مينويسم تا نگرانی خود را در مورد وضعيت سنديکای کارگران شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه ? شرکت واحد - که عضو اين فدراسيون است, ابراز نمايم. ضمن اينکه بسيار جای خوشحالی است که منصور اسانلو, پريزيدنت اين اتحاديه بدرستی از زندان آزاد گشته , اما هنوز مسائل حل نشده ای موجود است که فدراسيون ما لازم ميداند با اداره شما در ميان بگذارد. اولا فدراسيون ما هنوز دلايلی دارد مبنی بر اينکه برادر اسانلو و خانواده وی همچنان تحث نظر اوليای امور هستند. اين امر, پايه ای ترين حقوق انسانی آنها و آزادی حرکت و فعاليت اتحاديه ای آنان را که توسط قوانين سازمان جهانی کار ? آی ال او ? تضمين شده است, سلب مينمايد. ثانيا, در خلال ۹ ماه گذشته مسئولين شرکت واحد از به کار بازگرداندن ۵۰ نفر از کارگران اتوبوسرانی, که در يک آکسيون صنفی قانونی شرکت کرده بودند, قصور ورزيده است. درک من اين است که اداره شما هيچ اقدامی در اين مورد انجام نداده است, هرچند که اين امر بر طبق قانون الزامی می باشد. و بالاخره هنوز مسئله برسميت شناسی اين اتحاديه لاينحل باقی مانده است. فدراسيون جهانی حمل و نقل بار ديگر اداره شما را موظف ميداند که سنديکای کارگران شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه را, که يک سنديکای واقعی بوده و هزاران کارگر شرکت واحد را نمايندگی ميکند, بطور کامل و مناسب برسميت شناخته و به اذيت و آزار آنها از سوی خانه کارگر و شورای اسلامی کار پايان داده شود. از شنيدن نظر شما در اين مورد بسيار خوشوقت خواهم شد. با احترامات فائقه دويد کوکرافت دبيرخانه عمومی رونوشت : سنديکای کارگران اتوبوسرانی تهران و حومه (شرکت واحد) آی سی اف تی يو
13 مهر 1385
تجمع صدها تن از معلمان در روز جهاني معلم در برابر ساختمان آموزش و پرورش
روز پنجشنبه ١٣ مهر كه مصادف با ٥ اكتبر روز جهاني معلم است صدها تن از معلمان در برابر ساختمان "آموزش و پرورش" جمهوري اسلامي درتهران تجمع كردند. اين تجمع از ساعت ١٠ صبح شروع شد و تا هنگام ظهر ادامه يافت. معلمان با پلاكاردهايي در دست از جمله خواهان برسميت شناخته شدن ٥ اكتبر روز جهاني معلم به عنوان يك روز ويژه و ثبت آن در تقويم ايران و تعطيل اين روز شدند. معلمان همچنين بر بخشي از خواستهاي خود كه چندين سال است براي رسيدن به آنها تلاش ميكنند و هنوز پاسخي نگرفته اند تاكيد كردند كه از جمله اعتراض به پايين بودن حقوقها و اعمال تبعيض عليه معلمان در اين زمينه، و نظام پرداخت هماهنگ و همچنين لغو اضافه كاريهاي اجباري براي معلمان، مساله بازنشستگي، مسكن، ارتقاي شغلي، لغو كنترل و تفتيش در مدارس و خواستهايي ديگر ميباشد. خبرنگاران چندين رسانه رسمي در اين تجمع حضور يافته و با معلمان معترض مصاحبه كردند. در اين مصاحبه ها معلمان خواهان اين شدند كه صدايشان به گوش همه مردم رسانده شود و به سانسور خبري در مورد وضعيت معلمان پايان داده شود. يكي از معلمان بر كاهش ٥٠ درصدي قدرت خريد معلمان اشاره كرد. يكي ديگر از معلمان مردودي ٢٥ درصد دانش آموزان در ازمونهاي سراسري را مورد اشاره قرار داد و به خانواده ها و مردم فراخوان داد كه حساسيت به سرنوشت دانش آموزان ايجاب ميكند كه خانواده ها از خواستهاي معلمان حمايت كنند.
معلمان در اين تجمع نامه هاي اعتراضي اي را به "وزير آموزش و پرورش" جمهوري اسلامي و مجلس اسلامي ارائه دادند و بر خواستهاي خود تاكيد كردند.
معلمان ايران چندين سال است كه خواستهاي خود را با تجمعات و اعتراضات به اشكال مختلف اعلام كرده اند. جمهوري اسلامي بجاي پاسخ دادن به خواستهاي برحق بيش از يك ميليون معلم، با تهديد و اخراج و فشاربه اين خواستهاي معلمان پاسخ داده است. در يكي دوسال گذشته با گسترش اعتراضات و تجمعات معلمان حكومت اسلامي عقب نشيني هايي را در حرف پذيرفت و وعده هايي براي بهبود وضعيت معلمان به آنها داد اما عملا هيچكدام از اين وعده ها عملي نشده است. حزب كمونيست كارگري همه معلمان را به ادامه اعتراضات در سطحي سراسري و پافشاري بر خواستهاي خود فرا ميخواند. حزب از همه مردم و بويژه كارگران و دانش آموزان و دانشجويان و خانواده هاي دانش آموزان ميخواهد كه فعالانه از خواستهاي معلمان كه گوشه اي از خواستهاي همه مردم است حمايت و پشتيباني كنند. بايد تلاش كنيم كه تعطيل روز جهاني معلم را به حكومت تحميل كنيم و اين روز را به روزي براي ارج گزاري از تلاش و جايگاه معلمان و حمايت گسترده از آنها و خواستهايشان تبديل كنيم.
مرگ بر جمهوري اسلامي
آزادي برابري حكومت كارگري
حزب كمونيست كارگري ايران
٦ اكتير ٢٠٠٦ – ١٤ مهر ١٣٨٥
” معلمين آزاده در سراسر ميهن فرياد اعتراض سر دادند ”
با تبريك و تهنيت روز جهاني معلم ، به تمامي معلمين آزاده اي كه در اين روز به خيابانها آمدند و در اعتراض به نابرابري هاي حاكم و وضعيت معيشتي و بي عدالتي هاي اجتماعي و سياسي، فرياد بر آوردند ، دست مريزاد ميگوئيم و حركت يكپارچه آنان به عنوان قشر آگاه جامعه را بيانگر ، تغيير محتوم شرايط نابرابر حاكم و مبشر رهايي و آزادي ميهن ميدانيم.
معلمين آزاده ميهنمان در اين روز به خيابانها آمدند و دست در دست دانش آموزان خود، فرياد بر آورند كه ” وزير بي لياقت استعفا ، استعفا” . اين شعار، شعاري است كه البته به زباني ديگر، كل اين دولت و نظام را به چالش مي كشد، زيرا همگان ميدانند كه 27 سال است كه مردم محروم ايران ، به وسيله مشتي بي لياقت ، مورد توهين و تحقير و استثمار قرار گرفته اند و وجود اين وزير بي لياقت، حاصل دولت و نظامي بي لياقتتر است كه امثال او را بر سر كار گمارده اند، تا هر چه بيشتر خون مردم محروم و زحمتكش را بمكند و اموال و ثروتهاي آنان را به يغما برند.
ذيلا گوشه اي از اخبار گردهمايي معلمين را در شهرهاي مختلف ايران به استحضار ميرسانيم:
1. تهران : قريب به 3500 تن از معلمين در تهران در مقابل وزارت آموزش و پرورش ، از ساعت 10 صبح دست به يك تجمع اعتراضي زدند. معلمين در حالي كه پلاكاردي در دست داشتند كه بر روي آن نوشته شده بود” روز جهاني معلم مبارك باد”تراكت ديگري را نيز در دست داشتند كه بر روي آن نوشته شده بود:” دولتمردان آيا حق مسلم معلم گرسنگي و بي خانماني است” ! معلمين بر روي پلاكارد ديگري خواسته هاي خود را به اين ترتيب اعلام نمودند:
-بازگشت معلمين اخراجي به كار
-اخراج مديران انتصابي و نالايق و ا خراج و استيضاح وزير آموزش پرورش
-پرداخت حقوق معلميني كه ماههاست حقوق آنان پرداخت نشده
- بالا بردن حقوق ماهانه معلمين براي آنكه بتوانند به زندگي ادامه دهند زيرا كه هم اكنون 90% از معلمين زير خط فقر بسر ميبرند.
در ساعت 1030 صبح استادان دانشگاه تربيت معلم نيز در حمايت از معلمين آزاده ميهنمان به آنان پيوستند و در اين تجمع شركت نمودند. در اين اثنا ، نيروي انتظامي كه شاهد پيوستن مردم به اين تجمع بود ، به سمت مردم هجوم برده و مانع پيوستن مردم به معلمين شدند. مامورين لباس شخصي و انتظامي مثل هميشه از گرفتن عكس و فيلم و مصاحبه با معلمين ممانعت به عمل مي آوردند.
2. اردبيل: حدود 4 هزار نفر از معلمين در اردبيل از ساعت 10 صبح دست به تجمع زدند.فرهنگيان يك طومار 21 متري امضا كرده و در آن نسبت به اضافه شدن ساعت كار معلمين اعتراض كردند.بر روي پلاكاردهايي كه معلمين حمل مي كردند نوشته شده بود:
-چرا باران عدالت بر كوير معلمين نمي بارد
-مسئولين مملكتي علم بهتر است يا ثروت!!
-روز جهاني معلم بر فرهنگيان مبارك باد
اين تجمع با دخالت ماموران انتظامي و لباس شخصي در نقاطي به خشونت كشيده شد ، معلمين اردبيلي ميگفتند ما حركتي سياسي نكرده ايم كه چنين برخوردهايي با ما ميكنيد هر چند كه حركت سياسي نيز حق ماست و اگر اين تجمع صنفي را نيز سركوب ميكنيد ما نيز راه ديگري نداريم كه دفعه بعد با دانش آموزانمان به خيابان بياييم و چيزهايي را كه شما خوشتان نميآيد را به زبان بياوريم.
3. رشت : معلمين اين شهر ساعت 12 ظهر دست به تجمع زدند تا دانش آموزانشان نيز با آنها به محل بيايند ، دانش آموزان شعار ميدادند : ” چه كسي ميخواهد منو تو ما نشويم ، خانه اش ويران باد” ! و دست در دست معلمين خود از حقوق آنان دفاع ميكردند . آنها نيز پلاكاردهايي در انتقاد از نابرابري هاي دولتي و نپرداختن حقوق چند ماهه شان و اخراج معلمين آزاده در دست داشتند . جمعيت در ساعت 12.30 به 1500 نفر رسيده بود. اين در حالي بود كه مامورين لباس شخصي از پيوستن مردم به معلمين و دانش آموزان جلوگيري كرده و و آنان را متفرق ميكردند، جو امنيتي بسيار بالا بود .
4. اصفهان : از ساعت 10 صبح حدود 300 تن از معلمين در اصفهان در مقابل اداره آموزش و پرورش دست به يك تجمع اعتراضي زدند، اين تعداد در ساعت 11 صبح به 500 تفر افزايش يافت.معلمين شعار ميدادند:
”وزير انتصابي ، استعفا ، استعفا”،” رفاه اقتصادي ، آزادي سياسي حق مسلم ماست ”،” نان مسكن ، آزادي حق مسلم ماست”
ه آنان شعار ميدادند .يدادند . ستن مردم به معلمين آزاده اصفهاني جلوگيري به عمل آورد و مردم به همراه آنان شعار ميدادند . سي ميخو
5. تبريز: در تبريز قريب به 2000 نفر از معلمين اين شهر در مقابل ساختمان اداره آموزش و پرورش دست به تجمع زدند.اما نيروي انتظامي مانع تجمع آنان شد. معلمين شعار ميدادند:” آزادي ، آزادي حق مسلم ماست ”.
آنان پلاكاردهايي در دست داشتند كه روي آن نوشته شده بود: ”حقوق معلمين حتي از حقوق يك كارگر ساختماني هم كمتر است!”،” معلم نان ندارد ”،” چرا بايد معلمين براي امرار معاش خود دستفروشي كنند؟!” و شعارهايي با اين مضمون بر روي دست گرفته بودند.
6. زنجان : بيش از 350 تن از معلمين در زنجان از ساعت 30/10 صبح در سالن آموزش و پرورش اين شهر دست به تجمع اعتراضي زدند.آنان با در دست داشتن پلاكاردهايي خواستار مطالبات صنفي خود شدند.روي يكي از پلاكاردها نوشته شده بود ”سئوال معلمين اين است: اموال ملت را چه كساني غارت ميكنند؟ حق مسلم ما رفاه اقتصادي است” .
7. كرمانشاه: تجمع معلمين در ساعت 9 صبح آغاز شد.تعداد تجمع كنندگان بيش از 1500 نفر بود كه هر لحظه بر تعداد آنها افزوده ميشد.تجمع كنندگان در مقابل سازمان آموزش و پرورش دست به تجمع زدند.نيروي انتظامي ورودي و خروجي هاي منتهي به اين محل را بسته و تحت كنترل گرفته بود و اجازه ورود ماشين ها به منطقه را نميداد و حتي از ورود عابرين پياده نيز براي نزديك شدن به محل تجمع ممانعت به عمل مي آورد.
مسئول كانون معلمين از اجراي سخنراني منع گرديد و لباس شخصي ها دور او را گرفته بودند و او را تهديد كردند.معلمين پلاكاردي در دست داشتند كه روي آن نوشته شده است:”روز جهاني معلم را به كليه معلمين ايران تبريك ميگوييم.”
”حقوق معلمين را بپردازيد”،” چرا معلمين آزاده را اخراج نموده ايد”،” رفاه و آزادي حق مسلم ايرانيان و معلمين است”.
در ساير شهرهاي ميهن نيز گردهمايي هايي براي گراميداشت روز جهاني معلم برگزار شد كه تا كنون گزارش دقيقي از آن به دست ما نرسيده است.
ضمن تبريك مجدد به معلمين آزاده ميهنمان ، براي اين همبستگي ملي و اتحاد عمل ، به آنان ميگوييم كه راه اگر چه سخت و پر تلاطم است ولي پيروزي از آن راست قامتاني است كه در برابر نابرابري ها و ظلم و ستم حاكم ايستادگي نموده و به خودكامگان زمانه ” نـــــــه ” گفته اند. آري بهاران ايران زمين در راه است و به همت عناصر آگاه جامعه مانند : معلمين ، دانشگاهيان ، دانشجويان و دانش آموزان ، طرحي نو در خواهيم افكند و ايران را آزاد و آباد خواهيم نمود . البته آزادي و رفاه اقتصادي را هيچگاه در سيني طلايي به ما تقديم نخواهند كرد ، بايد يكي شويم و از چشمان افعي دچار هراس نگرديم تا كبوتر آزادي در ميهن اسيرمان ايران دوباره به پرواز در آيد.
چند گزارش از سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان
انتقال تعدادی از زندانیان بوکان به مهاباد
مهاباد؛ تعدادی از زندانیان بوکانی از جمله کامل قادری، حسین گردشی و جعفر گردشی به زندان مهاباد انتقال داده شده اند.
طی روزهای اخیر تعدادی از زندانیان و بازداشت شدگان بوکانی از جمله کامل قادری، حسین گردشی و جعفر گردشی به زندان مهاباد منتقل شده اند.
نامبردگان اوایل ماه گذشته به اتهام ارتباط با احزاب کرد دستگیر و بازداشت گردیده و تاکنون تعیین وضعیت نشده اند.
فشار بر زندانی جهت تسلیم فرزندان
مهاباد؛ یک زندانی به نام"جهانگیر بادوزاده" جهت دعوت از دو فرزندش به تسلیم ، تحت فشار نبروهای امنیتی قرار گرفته است.
یک زندانی به نام" جهانگیر بادوزاده" جهت دعوت از دو فرزندش به تسلیم به نیروهای دولتی در زندان تحت فشار نیروهای امنیتی قرار گرفته است. گفته می شود دو پسر نامبرده به یک حزب سیاسی کرد پیوسته اند.
یادآور میگردد جهانگیر بادوزاده 3 سال پیش به اتهام همکاری با احزاب کرد دستگیر و به اعدام محکوم شد که این حکم در اواخر سال گذشته از سوی دیوان عالی کشور به حال تعلیق درآمد.
نامبرده اخیرا" از زندان ارومیه به زندان مهاباد منتقل شده و گفته می شود بطور فزاینده ای تحت فشار ماموران امنیتی قرار گرفته است.
جلوگیری از گردهمایی فعالان دهگلانی
دهگلان؛ از گردهمایی بیش از 100 شهروند زن و مرد دهگلانی در کوه شیدا، جلو گیری به عمل آمد.
کوه پیمایی و گردهمایی تعداد یکصد زن و مرد دهگلانی در روز جهانی کودک در کوه شیدا در حومه دهگلان به دلیل ممانعت نیروهایی امنیتی و تهدید شرکت کنندکان به عدم شرکت در آن برگزار نشد.
گفته میشود تعدادی از شهروندان دهگلانی به مناسبت روز جهانی کودک یک برنامه کوه پیمایی و گردهمایی در کوه"شیدا" در حومه شهر دهگلان ترتیب داده بودند.
منع فعالیت برای فعال مدنی دهگلانی
دهگلان؛ یک فعال مدنی دهگلانی به نام" حبیب اله طهماسبی" از انجام فعالیتهای مدنی و سیاسی منع گردید.
یک فعال مدنی دهگلانی به نام" حبیب اله طهماسبی" که در هفته گذشته به دادگاه انقلاب سنندج فراخوانده شده بود، از هرگونه فعالیت مدنی و سیاسی منع گردیده است. نامبرده طی ماه گذشته دستگیر و با تودیع وثیقه 30 میلیون تومانی آزاد شده بود.
یادآور میگردد حبیب اله طهماسبی پیش از این طی دو حکم جداگانه به ترتیب به 5 سال حبس تعلیقی و 1 و نیم سال حبس، در مجموع به 6 سال و نیم حبس تعلیقی محکوم گردیده و اخیرا" ایشان تهدید به تغییر حکم حبس از تعلیقی به تعزیری شده است.
بازداشت یک بیمار ذهنی
بوکان؛ یک پیرمرد بیمار ذهنی به نام" عبداله" بعنوان عامل آتش سوزی محصول روستاتیان حومه بوکان بازداشت شده است.
در پی ایجاد حریق در خرمن و انبارهای غله کشاورزان یک روستا در حومه بوکان، یک پیرمرد بیمار ذهنی به نام" عبداله" توسط نیروهای انتظامی دستگیر و به عنوان عامل آتش سوزی به مردم معرفی و تحویل زندان مهاباد داده شده است.
این در حالی است که گفته می شود برخی عوامل محلی وابسته به نیروهای دولتی در ایجاد حریق دست داشته اند.
بیانیه مشترک جمعی از رهبران و فعالین جنبش کارگری ایالات متحده آمریکا
بیانیه ی زیر توسط جمعی از فعالین جنبش اتحادیه های آمریکا در تداوم اصلاحات درونی این جنبش صادر شده است. جنبش کارگری آمریکا در طی بیش از یک قرن از فراز و نشیب های فراوانی گذر کرده که مطالعه ی تاریخ آن برای فعالین چپ ضروری است. بر خلاف تصور عمومی ، این جنبش در دوران های مختلف توانسته است شیوه های متنوعی از مبارزه را به جنبش جهانی کارگری ارائه دهد و بغیر از دوران پس از جنگ جهانی دوم و سالهای ارتجاع معروف به "مک آرتی" ، از پیشتازان مبارزه علیه سرمایه داری و حامی قدرتمندی برای مبارزات کارگری در سراسر جهان بوده است. امروز نیز، بنظر می رسد که پس از دهه ها سلطه مرتجعین و عناصر فرصت طلب، فاسد و وابسته به سرمایه جهانی ، این جنبش در آستانه ی "تولدی دوباره" قرار گرفته و بسوی اصلاحات درون جنبشی حرکت می کند. اولین نشانه های این رستاخیز در اواخر دهه 80 قرن گذشته میلادی و در میان اتحادیه های کوچک و مستقل آغاز گشت. اما بر مبنای ضرورت و نیاز این جنبش به سرعت فراگیر گشته و راه خود را به بزرگترین اتحادیه ی آمریکا و جهان، یعنی فدراسیون AFL – CIO باز کرد. در سال 1995 شاخه ی اصلاح طلب این اتحادیه حرکت مستقلی را تحت عنوان " تغییر کن تا پیروز شوی" – Change To Win (CTW) – آغاز کرد و با برنامه ی جدیدی وارد میدان مبارزه شد. اما باید دقت کرد که این جنبش اصلاحات کارگری هم در میان اتحادیه های مستقل و هم در سطح ایالتی و ملی فدراسیون های AFL – CIO در جریان می باشد و رفته رفته به بالاترین سطح این فدراسیون نفوذ کرده است. بیانیه زیر توسط رهبران و روشنفکران کارگری تنظیم شده و حاوی مطالبی است که هم بطور اخص پاسخگوی مشکلات فعالین کارگری جهان است و هم می تواند مشکل گشای فعالین دیگر جنبش های توده ای از جمله دانشجویی، زنان و دیگران باشد. (سلام دمکرات) آینده ی کارگران سازمان یافته در ایالات متحده ی آمریکا نویسندگان: کیت برونفن برنر، دانا دیویت، بیل فلچر و دیگران سایت مانثلی ریویو 5 اکتبر 2006 ترجمه از بینا داراب زند " جوهر اصلی نظام اتحادیه کارگری ارتقاء اجتماعی است. جنبش کارگری برای بی چیزان، تحقیر شدگان، فراموش گشتگان، ستمدیدگان و ضعفا پناهگاهی بهشت گونه بوده است." –
آ. فیلیپ رندالف بحث مهمی در صفوف کارگران سازمان یافته در مورد آینده ی جنبش آغاز گشته است. تجربه به ما نشان داده که برخورد "از بالا به پایین" برای احیاء سازمان های کارگری ، اعضاء آنها را به مشارکت و حمایت مشتاقانه و معنی دار نخواهد کشاند. توده ی عضو اتحادیه ها همراه با رهبران و فعالان کارگری و محققین و هاله های وسیع طرفدار اتحادیه های کارگری باید درگیر این مباحث گردند. بحث ها باید علنی، صریح و سازنده باشند و همگی باید تشخیص دهیم که در نتایج بدست آمده سهمی داریم. آنچه در زیر می آید، باورهای جمعی از افراد مختلف متشکل در جنبش کارگری است که نظر خود را همراه با پیشروی این مباحث به گوش دیگران برسانند. مداخله ی ما در این بحث ها با انگیزه و احساسی صورت می گیرد که جای رنگین پوستان و زنان را در این مباحث خالی می بینیم. طنز قضیه اینجاست که از لحاظ جمعیت شناختی ، اگر آینده ای را برای کارگران سازمان یافته در ایلات متحده آمریکا متصور باشیم، این گروه های اجتماعی ، نقش اصلی را در آن بازی خواهند کرد. ما مشتاق دریافت بازتاب شما هستیم. احیاء کردن اتحادیه های کارگری برای قرن بیست و یکم تغییرات سیاسی و اقتصادی سی سال گذشته در آمریکا و جهان باعث بوجود آمدن جو خصمانه ای علیه طبقه کارگر بطور اعم و اتحادیه های کارگری بطور اخص شده است. در همین چارچوب، بر خلاف احساس آقای آ. فیلیپ رندالف که جوهر اصلی اتحادیه های کارگری را ارتقاء اجتماعی می داند، امروزه جنبش اتحادیه های کارگری را به ندرت صدای ترقی و ابتکار ویا متحد ِ جنبش های اجتماعی مترقی می شناسند. اینهم نه تنها به این علت است که نسبت کارگران سازمان یافته از سال 1995 در مقایسه با کل نیروی کار در حال افول بوده است و یا اینکه میزان رشدش به اندازه ای کاهش یافته که اینک هیچ پیشرفتی را نشان نمی دهد و یا اینکه تأکیدش بر روی رساندن خدمات به اعضاء کنونی اش بوده و فکر کاشتن دانه برای فردایش نمی باشد، بلکه به این علت است که کارگران سازمان یافته خود را تافته ی جدا بافته ای از بقیه کارگران می دانند و به همین دلیل خود را در مقام قهرمان کارگران و جمعیت های آنها ندیده و در عوض بمثابه ساز و کاری در آمده که تنها منافع اعضاء کنونی اش را نمایندگی می کند. راه نجات از نابودی برای کارگران سازمان یافته در آمریکا درک شرایط کاملاً متفاوتی است که طبقه کارگر در اوایل قرن بیست و یکم، حتی نسبت به بیست سال گذشته با آن روبروست. اینجا زمان و محل آن نیست که تمامی موارد این تغییر شرایط را مورد بررسی قرار دهیم. در این مورد به اندازه کافی در مجله ها و کتاب ها نوشته شده است. باید به همین مقدار کفایت کنیم که بگوییم رشد جهانی نئو لیبرالیسم بیانگر تغییر عمده ی شیوه ی برخورد سرمایه داری به طبقه کارگر و اجتماع در کلیت آن است. شرکت های چند ملیتی و شرکاء ایشان به این نتیجه رسیده اند که شرط اولیه ی هر شکلی از مشارکت اجتماعی باید از اساس بر ضد کارگران تغییر کند. این دیدگاه نئو لیبرالیستی توانسته بر تفکر هر دو حزب بزرگ آمریکا چیره شود و تغییر جهت مراکز حاکمیت ایالات متحده را به "راست" هدایت کند. این شرایط جدید، رویکرد نوین نظام اتحادیه های کارگری به استراتژی، تاکتیک ها و اساساً به نوع نگرش به خود را الزام آور کرده است. این رویکرد، فراتر از چند اظهار نظر درباره ی "مأموریت نوین" می رود. بلکه، در عوض، بر مبنای نیاز به تجدید نظر در روابط اتحادیه با اعضاء، با کارفرما، با دولت، و با کل اجتماع آمریکایی و در مقیاس وسیعتر، دهکده ی جهانی استوار است. ما باید از خود سئوال کنیم که آیا اتحادیه ی ما به عنوان یک نهاد و نماینده ای از یک جنبش عظیم تر می تواند در برابر چالش بی عدالتی به پا خیزد؟ و یا اینکه تبدیل به ابزار نهادینه شده ای برای تسکین دردهایی گشته که سرمایه داری معاصر بر آن خوش شانس هایی وارد می آورد که اعضاء کنونی کارگران سازمان یافته را تشکیل می دهند؟ در این چارچوب ما پیشنهاد می کنیم که: 1- به دیدگاهی نیاز است که سازماندهی ِ سازمان نیافتگان را در بر گیرد، اما محدود به آن نشود: آنچه در مباحث جاری غایب است، یک اظهار نظر شفاف در این مورد است که جنبش اتحادیه های کارگری واقعاً به چه چیزی اعتقاد دارد. البته که باید سازماندهی ِ سازمان نیافتگان را به پیش برد، اما تمرکز مطلق بر آن ، نمونه ی همان تحجری است که اصلاح طلبان ِ (اتحادیه ای) خواهان ریشه کن کردنش هستند. علیرغم موفقیت بی چون و چرای شعار "سازماندهی بالاتر از همه چیز" باید آن را بصورت دارویی نظاره کرد که عوارض جانبی آن اتحادیه های کارگری را مریض تر کرده است. سازماندهی لازم است، اما کافی نیست! هنگامیکه " کنگره ی سازمان های صنعتی" (CIO) در سال 1935 از دل "کمیته ی سازمان های صنعتی"ِ AFL بیرون آمد، ما در شرایط اجتماعی و اقتصادی و سیاسی متفاوتی قرار داشتیم. باید توجه داشت که به شرایط آن دوران ، اغلب به شیوه ی غیر تاریخی و به موازات شرایط کنونی نگاه می شود. با اینکه بایستی موارد نسبتاً بحرانی و حساس ساختار اتحادیه های AFL-CIO و کلیت کارگران سازمان یافته را به نتیجه رساند ، اما نباید آن را به نقطه شروع هر بحثی تبدیل کرد. ما باید از خود سئوال کنیم که چرا میلیون ها کارگر سازمان نیافته باید قربانی شوند تا اتحادیه ای شکل بگیرد و یا اینکه به صفوفش بپیوندند؟ چرا میلیون ها متحد بالقوه ی کارگران سازمان یافته باید برای مدتی از پرداختن به مشکلات خود دست بشویند و خواسته هایشان را به خواسته های کارگران سازمان یافته تطبیق دهند؟یک جنبش بازسازی شده ی اتحادیه های صنفی، اگر نگوییم دوباره متولد شده، چه حرف تازه ای که تکرار مکررات نباشد دارد که به رنگین پوستان و زنان بگوید؟ اتحادیه ها چه کاری در ارتباط با خفت فزاینده ی کار کرده اند؟ هنگامیکه حتی کارگران متحد شده نیز نسبت به گذشته در حال کار کردن سریع تر، سخت تر و طولانی تر هستند و ساعات آزادی کمتری دارند، که بنوبه ی خود باعث تزاید فشار بر روی افراد، خانواده ها و جمع دوستانشان می شود؟ اگر به این سئوال ها پاسخ داده نشود، کارگران سازمان یافته نخواهند توانست به عنوان راهنمای جذب میلیون ها کارگر غیر اتحادیه ای در آمریکا بشوند. و در واقع، تولد دوباره ی کارگران سازمان یافته، تولد طفل مرده ای خواهد بود.
2- جنبش اتحادیه های کارگری باید بدون شرمساری طرفدار بخش عمومی و خدمات عمومی باشد: طی سال ها، از زمان پیدایش نئو لیبرالیسم با رویکرد مخالفت با دخالت مثبت دولتی در اقتصاد، به عنوان ِ فلسفه ی غالب در جهت "جهانی سازی"، جنبش اتحادیه های صنفی آمریکا به جای برخورد با بیماری، علائم آن را هدف گرفته اند. به همین علت علیه خصوصی سازی، پایین آوردن ِ سطح خدمات اجتماعی و طرح های ِ مالیاتی ِ راستگرایانه ای که پرداخت ِ ثروتمندان را کاهش داده و ما را فریب می دهند، اعتراض کرده است، اما، آنها را در یک مجموعه جمع نکرده است. نمونه ی بارز این امر عدم برخورد ِ موشکافانه ی کارگران سازمان یافته به سیاست های سیاسی و اقتصادی دولت کلینتون بود که به سوی نهادهایی از قبیل ِ "سازمان تجارت جهانی" حرکت کرده و از تجارت آزاد حمایت می نمود که تماماً در مخالفت با بخش عمومی قرار داشت. کارگران سازمان یافته باید شرایط سیاسی و اقتصادی جاری را مطالعه کرده و به این درک برسند که محلی برای سازش با دیدگاه هایی که نافی دخالت مثبت دولت در اقتصاد هستند، وجود ندارد. کارگران سازمان یافته باید همچنین از حمایت افراد و سازمان هایی که معتقدند گویا می توان با وابسته کردن منافع کارگران به منافع سرمایه داران تجاری و مالی ِ آزاد از هر ضابطه ای به ترقی و عدالت اجتماعی رسید، خودداری کنند.
3- جنبش اتحادیه ها باید از موضع گسترش دمکراسی حمایت کند: کارگران سازمان یافته باید از گسترش دمکراسی، ورای مرزهای قوانین رسمی، حمایت کرده و برای آن مبارزه کند. آنها باید قهرمان مبارزه علیه نژاد پرستی، تبعیض جنسی، تبعیض به علت تمایلات ِ جنسی، بیگانه هراسی، تعصبات مذهبی و هرنوع تعصب و عدم تحمل دیگری، باشند. در شرایط کنونی داخلی و بین المللی، دمکراسی زیر حمله قرار دارد. بنظر می رسد عدم تحمل و تعصب و بی منطقی بر روابط بین انسان ها در حال برتری یافتن است. دقیقاً زمانی اقلیت ها را از رقابت برای دستیابی به منابع در حال تحلیل کنار گذاشته و یا حذف می کنند که عده ی قلیلی در حال ِ انباشتن ثروت هستند. آزادی های مدنی نیز زیر حمله قرار دارند. بنام مبارزه با تروریسم، حکومت ها، از جمله حکومت خودمان، قوانینی را به تصویب می رسانند که حق سازماندهی و اعتراض را محدود می کنند. اغلب به کسانی که وضع موجود را به چالش می کشند، با این فرض که آنها به اندازه ی کافی وفادار و وطنپرست نیستند ، مانند بیمار یرقانی نگاه می کنند. به بهانه ی مبارزه با دشمن مشترک، که در هر مقطعی که بستگی به موضوع صحبت دارد ، تغییر مییابد، گفتگو را قدغن می کنند. انتخابات ساختگی گشته اند. در ایالات متحده، سیستم دو سطحی ِ Electoral College عملاً رأی میلیون ها رأی دهنده را ، بخصوص در جنوب کشور، حذف می کند. این در زمانی است که آمریکا در سطح جهان مبلّغ "یک نفر، یک رأی" است. چیزی که خودمان در سطح حکومت مرکزی نداریم. آنچه مشکل را غلیظ تر می کند، تکامل گاوبندی به یک علم است. بصورتیکه با آفرینش مناطق امن انتخاباتی مخالفین را از صحنه خارج می کنند. همیشه شاهکارهای کلاهبرداری انتخاباتی جزئی از فضای سیاسی را تشکیل داده بود، اما اینک با ترکیب تکنولوژی کامپیوتری و تهدید رأی دهندگان، بخصوص با هدف قرار دادن جمعیت های رنگین پوست، آنرا به سطح جدیدتری ارتقاء داده اند. علاوه بر این، میلیون ها سابقه دار که اغلب آنها از مردم رنگین پوست هستند نیز از دادن رأی محروم می باشند. جنبش اتحادیه ها باید خود را در مبارزه با این عملکردهای متنوع ِ غیر دمکراتیک دخالت داده و ما را از جامعه شبه بسته نجات دهد. آینده ی حق تشکل و یا عضویت در اتحادیه های کارگری، به شکل غیر قابل تفکیکی به آینده ی دمکراسی در آمریکا گره خورده است. جنبش اتحادیه ها برای منافع آشکار خود هم که شده می بایست حق تأسیس و عضویت در اتحادیه ها و حق سازماندهی را با نبرد عمومی برای دمکراسی پیوند دهند. برای اینکه این جنبش تبدیل به قهرمان قابل اتکایی در مبارزه با دمکراسی شود، باید برای دمکراسی در درون صفوف خود نیز مبارزه کند. اگر اعضاء ما فکر کنند که هیچ کنترلی بر آینده ی سازمان های خود ندارند و یا اینکه به شکل عادلانه ای در آنها نمایندگی نمی شوند. آنوقت ما شکست خورده ایم. در آن صورت ما سازمان هایی "پدر سالار" ساخته ایم و نه سازمان هایی که متعلق به کارگران است.
4- ما در جنبش اتحادیه ها باید ساختاری مناسب برای سازماندهی ِ کارگران ِ سازمان نیافته داشته باشیم: موضوعات مربوط به شکل و ساختار جنبش اتحادیه ها در آمریکا نمی تواند برخاسته از دل مشغولی های کار چاق کنی ِ رؤسا و کارکنان ِ کنونی آنها باشد، بلکه باید بر مبنای نیاز سازماندهی ِ میلیون ها کارگر سازمان نیافته استوار گردد که خواهان ِ عضویت و یا ساختمان اتحادیه ها هستند. جنبش اتحادیه های کارگری باید دارای ترکیب نمایندگی مشروع برای افراد رنگین پوست و زنان باشد. ترکیبی که بخش عمده ی آرایش رهبری ِ آن تبلوری از تنوع بخش ها و آرزوهای تشکیل دهندگانش باشد. معنی این حرف تنها این نیست که رهبری AFL – CIO شامل اعضاء حوزه هایش شود، بلکه به این معناست که یک روند فعال و هدفمند سازماندهی و عضو گیری از نمایندگان و رهبران ِ نیروی کار در صنایع مربوطه برنامه ریزی شده که فرصت هایی برای اتحادیه گران ِ جوان تولید کند تا ایشان بتوانند توانایی های ِ رهبری خود را از طریق آموزش و آزمایش ارتقاء دهند. ساختار کارگران سازمان یافته باید به سوی هسته ی تشکیل دهنده اس در سازمان های پایه ی منطقه ای، صنفی و یا صنعتی توجه نشان دهد. آن اتحادیه هایی که به صنعت، صنف و یا منطقه ی بخصوصی تعهد نشان می دهند و به آن محیط رسیدگی می کنند، در موقعیت بهتری برای تقویت نیروی صنعتی اعضاء خود قرار دارند. اتحادیه ها تنها زمانی باید وارد صنایع، اصناف و مناطق جدیدی شوند که آمادگی ِ دادن تعهد دراز مدت را داشته باشند و نشان دهند که برای همکاری با اتحادیه های فعال دیگر، در آن رشته و یا ناحیه آماده هستند.
5- جنبش اتحادیه ها باید برنامه ی سیاسی خود را با کانون قرار دادن نیازهای طبقه کارگر بازسازی کند: جنبش اتحادیه ها بارها این اشتباه را که فرض می کند ، می تواند به اعضایش حکم کند که چگونه رأی بدهند و اینکه حزب دمکرات به صورت خودکار منافعش را نمایندگی می کند ، تکرار کرده است. آنچه که ما به عنوان آموزش سیاسی تبلیغ می کنیم ، چیزی بیشتر از تبلیغات انتخاباتی نیست. در صورتیکه قول های داده شده توسط جنبش اصلاحات اتحادیه ای سال 1995 برای برنامه ی سیاسی ، چیز دیگری بود. ما به برنامه ی آموزشی ِ عمومی ِ اقتصادی و سیاسی ای نیازمندیم که موقعیت اجتماعی و سیاسی ِ اعضای مان را مورد خطاب قرار دهد. این برنامه بایستی ساختن چارچوبی را هدف خود گذارد که اعضاء بتوانند موضوعات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ِ دوران کنونی را درک کنند. ما باید اعضاء خود را در سازمان هایی توده ای متشکل کنیم که رویکردی محلی داشته باشند، به سیاست توجه کنند، نسبت به گروه بندی های اجتماعی حساسیت نشان دهند و توانایی ریشه دواندن در مناطق شان – یعنی جایی که ایشان، خانواده ها و دوستان شان، امکان اینکه در عمل سیاسی مربوطه درگیر شوند – را داشته باشند. این بدین معنی است که سازمان های سیاسی انتخاباتی را در سطح عموم اعضاء بوجود آوریم تا بتوانند ایشان را درگیر مبارزه ی دشوار، اما لازم برای قدرت گیری طبقه کارگر کنند. سازمان هایی چون PAC ها و 527 ها نمی توانند جایگزین ِ سازمان های توده ای ایکه بر پایه ی مردم استوار است ، شوند.
6- جنبش اتحادیه ها باید در جنوب و جنوب غربی سازماندهی کند: انتخابات نوامبر 2004 دو چیز جالب را نمایان ساخت. اول اینکه رابطه ی مستیم، اما نه مطلق، بین عضویت در اتحادیه ها و داشتن تمایل به رأی دادن بر مبنای خط ِ منافع اقتصادی افراد وجود دارد. دوم اینکه، رأی سیاه پوستان و لاتینی ها در جنوب و جنوب غربی ، با اینکه در سطح محلی، منطقه ای و ایالتی بسیار حساس است، اما در سطح مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری ، بعلت غیر دمکراتیک بودن شیوه ی دو سطحی ِ Electoral College ، تأثیر چندانی ندارد. مدت طولانی ای است که جنبش اتحادیه ها، جنوب و جنوب غربی را به حال خود رها کرده است. موفقیت در سازماندهی جنوب و جنوب غربی به معنی ایجاد سر پل های لازم برای شیوع سیاست های مترقی در آن ناحیه خواهد بود و به ما اجازه خواهد داد تا بتوانیم با به کارگیری این پایگاه ها، پشتیبانی وسیع تری برای پیشبرد برنامه های مترقی خود به دست آوریم. بنابراین نیاز داریم تا در این سازماندهی به کار گیریم، باید بر این فرض استوار باشد که سازماندهی امری دراز مدت و استراتژیک است و نه یک اقدام و رخدادی مقطعی. هر سازماندهی ایکه در این مناطق صورت می پذیرد باید به این واقعیت توجه داشته باشد که عدم توانایی در شمول جنبش های اجتماعی آمریکایی های آفریقایی تبار و لاتینی ها، اگر نه برابر با شکست، اما مطمئناً با دلسردی روبرو خواهد شد. تمرکز توجه به جنوب و جنوب غربی، در حالیکه اتحادیه ها در مناطق دیگر در حال پیشروی می باشند، به خودی خود کفایت نمی کند. اتحادیه سازی در این مناطق باید به مبارزه برای قدرت گیری سیاسی ِ گروه هایی که تا کنون به حساب نمی آمدند گره بخورد. در نبرد سیاسی انتخابات ریاست جمهوری سال 1998، کشیش جسی جکسون بسیار عالی عمل نمود. در یک دست کارت عضویت اتحادیه قرار داشت و در دست دیگر کارت های رأی.
7- فدراسیون های ایالتی و شورای مرکزی کار باید دمکراتیک، فراگیر، جوان و جسور باشند: تعدادزیادی از فدراسیون های ایالتی و شوراهای مرکزی کارگران، بعلت آنکه نمایندگی واقعی ندارند، از واقعیت نیاز های اعضاء خود که هیچ، حتی از واقعیت هایی که توده ی طبقه کارگر با آن روبروست غافل مانده اند. شوراهای مرکزی کارگری و فدراسیون های ایالتی باید مراکزی برای استراتژی ِ حمایت از عملیات سیاسی ِ محلی، ائتلاف سازی، آموزش اعضاء و پشتیبانی های درون اتحادیه ای باشند. اگر قرار است هر یک از این اهداف عملی گردد، شوراهای مرکزی کارگران و فدراسیون های ایالتی باید بیشتر به ترکیب اعضاء خود شباهت داشته باشند. مانند AFL – CIO ، سازمان های محلی و ایالتی باید بیشتر نماینده ی مشروع و ترکیب رنگین پوستان و زنان باشند. سازمان های محلی و ایالتی باید از ترکیبی برخوردار باشند که بخش قابل ملاحظه ای از رهبری، بازتاب تنوع اعضاء و آرزو های شان باشد. این تنها بدین معنی نیست که گروه های تشکیل دهنده ی AFL-CIO را در بر گیرند، بلکه به این معنی نیز هست که باید یک روند فعال و هدف دار و سازمان یافته ی عضوگیری از رهبران و نمایندگان نیروی کار در صنایع مربوطه را دنبال کنند و فرصت هایی را برای اتحادیه گران ِ جوان فراهم آورند تا توانایی های رهبری را فرا گرفته و به یوته ی آزمایش بگذارند.
8- جنبش اتحادیه ها نیازمند به آموزش واقعی ِ اعضایش است: این فرض گستاخانه ای است که فکر کنیم کارگران سازمان یافته و یا غیر سازمان یافته، بدون آنکه آنها را با یک ساز و کار منسجم و به روز، برای دستیابی به اطلاعات تأمین کنیم، کورکورانه از دیدگاه بخصوصی پیروی می کنند و یا به آن تسلیم می شوند. به هر حال بدون منابع مورد نیاز برای یک اقدام آموزشی ایکه اعضاء را در کانون توجه خود قار دهد، غیر ممکن خواهد بود که آنها را به نگرش متفاوتی از اتحادیه گری ترغیب نموده و انگیزه ی تحرک را در ایشان بوجود آوریم. معنی آموزش تنها انتقال ِ اطلاعات نیست، بلکه بحثو گفتگو را نیز شامل می شود. جنبش اتحادیه ای ایکه نیروی دوباره یافته به یک برنامه ی آموزشی ای نیازمند است که بررسی اقتصاد داخلی و بین المللی را با دیدی انتقادی از سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا ترکیب کرده باشد. به علاوه، چنین برنامه ی آموزشی ای باید ایجاد چارچوبی را جهت پیشبرد مباحث در مورد طبقات اجتماعی، نژاد، جنسیت، سرمایه داری و مبارزه در جهت قدرت کارگران را در خود جای دهد. همچنین تصور اینکه در غیاب آموزش می توان سازماندهی را به جلو برد و یا این باور که آموزش، بنوعی باعث پَرت شدن حواس و انحراف از سازماندهی می شود، کاملاً بی معنی است. توجه کردن به آموزش پایه هایمان بیانگر احترام عمیق مان به ایشان است. شعار "بسیج کردن"، هنگامیکه چنین چارچوب ِ واحدی ساخته نشده است، بدون در نظر گرفتن نیّات مطرح کنندگانش، به تضعیف قدرت و روحیه ی رزمندگی و حمایت کارگران خواهد انجامید.
9- جنبش اتحادیه های آمریکا باید با هر دو جنبش ِ جهانی ِ اتحادیه گری و مبارزه با بی عدالتی جهانی، مشارکت و همبستگی داشته باشد: جنبش اتحادیه های کارگری آمریکا پیشرفت عظیمی نسبت به دوران جنگ سرد در کنار گذاردن شیوه های قدیمی ِ اتحادیه گری داشته است. اما علیرغم این پیشرفت ها، دوستان ما در آنسوی مرزها ، به این جنبش با چشم بد گمانی می نگرند. و این امر بعضاً به این علت است که ایشان تصور می کنند که ما درگیر یک سیاست حمایت گرایانه هستیم. البته گام های بسیار خوبی در سطح همکاری های بین اتحادیه ای برداشته شده، اما باید جلوتر برویم. ما باید برنامه ای برای ایجاد دگرگونی در کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های آزاد کارگری، و فدراسیون های جهانی و دبیرخانه ی اتحادیه بین المللی کارگران پیشنهاد کنیم که تا محدوده ی اصلاحات و یا حتی ایجاد سازمان های نوین پیش برود و همبستگی واقعی را تشویق کند. به علاوه، جنبش اتحادیه های کارگری آمریکا باید ساز و کار و ابزارهای حمایتی ِ مشخصی از جنبش های کارگری و دیگر جنبش های مترقی ایکه برای عدالت جهانی مبارزه می کنند، فراهم آورد. چنین موضع گیری ای بیانگر مقاومت در برابر اقدامات سرمایه داری جهانی علیه کارگران تمامی کشورها ، که به منظور ِ به زیر کشیدن ِ کارگران صورت می پذیرد، خواهد بود. ما نباید در همبستگی های گزیده ای شرکت کنیم و این تصور را به وجود آوریم که تنها زمانی وارد همکاری می شویم که برای حمایت از کارگران آمریکایی و مشکلات ایشان باشد. همبستگی ِ اصیل بین المللی از طرف ِ جنبش های کارگری ِ آمریکا، الزاماً، به چالش کشیدن سیاست خارجی ِ ایالات متحده ی آمریکا، در زمانی که ناقض حق تعیین سرنوشت و حقوق بشر است را در بر می گیرد. ما امضاء کنندگان این مدرک با اشتیاق به پیشبرد مباحث و گفتگوهای درونی جنبش اتحادیه ها، این بیانیه را صادر می کنیم: کیت برانفن برنر، مدیر تحقیقات آموزش کارگری ِ دانشگاه ِ کورنل دانا دیویت، رئیس فدراسیون AFL-CIO در جنوب ِ کارولینا
روشنگری: با ادامه بلاتکليفی 55 کارگر عضو سنديکای کارگران اتوبوس رانی تهران, هيات مديره اين سنديکا با انتشار نامه ای خطاب به فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل، از اين فدراسيون خواست به مقامات رژيم در اين رابطه فشار آورد. در پاسخ به اين درخواست, فدراسيون جهانی.. با انتشار نامه ای خطاب به وزير کار رژيم خواستار بازگشت اخراجيون بر سر کار و پايان دادن به آزار و تعقيب اين کارگران از سوی خانه کارگر و شورای اسلامی کار شد. نامه خطاب به وزير کار ايران فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل، در پاسخ به درخواست سنديکای کارگران اتوبوس رانی تهران و حومه، نامه ای خطاب به وزير کار جمهوری اسلامی ايران ارسال کرده است. به گزارش سنديکای کارگران شرکت واحد، متن اين نامه به شرح زير است: محمد جهرمی وزير کار و امور اجتماعی تهران, ايران وزير عزيز بار ديگر به نيابت از سوی فدراسيون جهانی کارگران حمل و نقل برايتان مينويسم تا نگرانی خود را در مورد وضعيت سنديکای کارگران شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه ? شرکت واحد - که عضو اين فدراسيون است, ابراز نمايم. ضمن اينکه بسيار جای خوشحالی است که منصور اسانلو, پريزيدنت اين اتحاديه بدرستی از زندان آزاد گشته , اما هنوز مسائل حل نشده ای موجود است که فدراسيون ما لازم ميداند با اداره شما در ميان بگذارد. اولا فدراسيون ما هنوز دلايلی دارد مبنی بر اينکه برادر اسانلو و خانواده وی همچنان تحث نظر اوليای امور هستند. اين امر, پايه ای ترين حقوق انسانی آنها و آزادی حرکت و فعاليت اتحاديه ای آنان را که توسط قوانين سازمان جهانی کار ? آی ال او ? تضمين شده است, سلب مينمايد. ثانيا, در خلال ۹ ماه گذشته مسئولين شرکت واحد از به کار بازگرداندن ۵۰ نفر از کارگران اتوبوسرانی, که در يک آکسيون صنفی قانونی شرکت کرده بودند, قصور ورزيده است. درک من اين است که اداره شما هيچ اقدامی در اين مورد انجام نداده است, هرچند که اين امر بر طبق قانون الزامی می باشد. و بالاخره هنوز مسئله برسميت شناسی اين اتحاديه لاينحل باقی مانده است. فدراسيون جهانی حمل و نقل بار ديگر اداره شما را موظف ميداند که سنديکای کارگران شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه را, که يک سنديکای واقعی بوده و هزاران کارگر شرکت واحد را نمايندگی ميکند, بطور کامل و مناسب برسميت شناخته و به اذيت و آزار آنها از سوی خانه کارگر و شورای اسلامی کار پايان داده شود. از شنيدن نظر شما در اين مورد بسيار خوشوقت خواهم شد. با احترامات فائقه دويد کوکرافت دبيرخانه عمومی رونوشت : سنديکای کارگران اتوبوسرانی تهران و حومه (شرکت واحد) آی سی اف تی يو
13 مهر 1385
تجمع صدها تن از معلمان در روز جهاني معلم در برابر ساختمان آموزش و پرورش
روز پنجشنبه ١٣ مهر كه مصادف با ٥ اكتبر روز جهاني معلم است صدها تن از معلمان در برابر ساختمان "آموزش و پرورش" جمهوري اسلامي درتهران تجمع كردند. اين تجمع از ساعت ١٠ صبح شروع شد و تا هنگام ظهر ادامه يافت. معلمان با پلاكاردهايي در دست از جمله خواهان برسميت شناخته شدن ٥ اكتبر روز جهاني معلم به عنوان يك روز ويژه و ثبت آن در تقويم ايران و تعطيل اين روز شدند. معلمان همچنين بر بخشي از خواستهاي خود كه چندين سال است براي رسيدن به آنها تلاش ميكنند و هنوز پاسخي نگرفته اند تاكيد كردند كه از جمله اعتراض به پايين بودن حقوقها و اعمال تبعيض عليه معلمان در اين زمينه، و نظام پرداخت هماهنگ و همچنين لغو اضافه كاريهاي اجباري براي معلمان، مساله بازنشستگي، مسكن، ارتقاي شغلي، لغو كنترل و تفتيش در مدارس و خواستهايي ديگر ميباشد. خبرنگاران چندين رسانه رسمي در اين تجمع حضور يافته و با معلمان معترض مصاحبه كردند. در اين مصاحبه ها معلمان خواهان اين شدند كه صدايشان به گوش همه مردم رسانده شود و به سانسور خبري در مورد وضعيت معلمان پايان داده شود. يكي از معلمان بر كاهش ٥٠ درصدي قدرت خريد معلمان اشاره كرد. يكي ديگر از معلمان مردودي ٢٥ درصد دانش آموزان در ازمونهاي سراسري را مورد اشاره قرار داد و به خانواده ها و مردم فراخوان داد كه حساسيت به سرنوشت دانش آموزان ايجاب ميكند كه خانواده ها از خواستهاي معلمان حمايت كنند.
معلمان در اين تجمع نامه هاي اعتراضي اي را به "وزير آموزش و پرورش" جمهوري اسلامي و مجلس اسلامي ارائه دادند و بر خواستهاي خود تاكيد كردند.
معلمان ايران چندين سال است كه خواستهاي خود را با تجمعات و اعتراضات به اشكال مختلف اعلام كرده اند. جمهوري اسلامي بجاي پاسخ دادن به خواستهاي برحق بيش از يك ميليون معلم، با تهديد و اخراج و فشاربه اين خواستهاي معلمان پاسخ داده است. در يكي دوسال گذشته با گسترش اعتراضات و تجمعات معلمان حكومت اسلامي عقب نشيني هايي را در حرف پذيرفت و وعده هايي براي بهبود وضعيت معلمان به آنها داد اما عملا هيچكدام از اين وعده ها عملي نشده است. حزب كمونيست كارگري همه معلمان را به ادامه اعتراضات در سطحي سراسري و پافشاري بر خواستهاي خود فرا ميخواند. حزب از همه مردم و بويژه كارگران و دانش آموزان و دانشجويان و خانواده هاي دانش آموزان ميخواهد كه فعالانه از خواستهاي معلمان كه گوشه اي از خواستهاي همه مردم است حمايت و پشتيباني كنند. بايد تلاش كنيم كه تعطيل روز جهاني معلم را به حكومت تحميل كنيم و اين روز را به روزي براي ارج گزاري از تلاش و جايگاه معلمان و حمايت گسترده از آنها و خواستهايشان تبديل كنيم.
مرگ بر جمهوري اسلامي
آزادي برابري حكومت كارگري
حزب كمونيست كارگري ايران
٦ اكتير ٢٠٠٦ – ١٤ مهر ١٣٨٥
” معلمين آزاده در سراسر ميهن فرياد اعتراض سر دادند ”
با تبريك و تهنيت روز جهاني معلم ، به تمامي معلمين آزاده اي كه در اين روز به خيابانها آمدند و در اعتراض به نابرابري هاي حاكم و وضعيت معيشتي و بي عدالتي هاي اجتماعي و سياسي، فرياد بر آوردند ، دست مريزاد ميگوئيم و حركت يكپارچه آنان به عنوان قشر آگاه جامعه را بيانگر ، تغيير محتوم شرايط نابرابر حاكم و مبشر رهايي و آزادي ميهن ميدانيم.
معلمين آزاده ميهنمان در اين روز به خيابانها آمدند و دست در دست دانش آموزان خود، فرياد بر آورند كه ” وزير بي لياقت استعفا ، استعفا” . اين شعار، شعاري است كه البته به زباني ديگر، كل اين دولت و نظام را به چالش مي كشد، زيرا همگان ميدانند كه 27 سال است كه مردم محروم ايران ، به وسيله مشتي بي لياقت ، مورد توهين و تحقير و استثمار قرار گرفته اند و وجود اين وزير بي لياقت، حاصل دولت و نظامي بي لياقتتر است كه امثال او را بر سر كار گمارده اند، تا هر چه بيشتر خون مردم محروم و زحمتكش را بمكند و اموال و ثروتهاي آنان را به يغما برند.
ذيلا گوشه اي از اخبار گردهمايي معلمين را در شهرهاي مختلف ايران به استحضار ميرسانيم:
1. تهران : قريب به 3500 تن از معلمين در تهران در مقابل وزارت آموزش و پرورش ، از ساعت 10 صبح دست به يك تجمع اعتراضي زدند. معلمين در حالي كه پلاكاردي در دست داشتند كه بر روي آن نوشته شده بود” روز جهاني معلم مبارك باد”تراكت ديگري را نيز در دست داشتند كه بر روي آن نوشته شده بود:” دولتمردان آيا حق مسلم معلم گرسنگي و بي خانماني است” ! معلمين بر روي پلاكارد ديگري خواسته هاي خود را به اين ترتيب اعلام نمودند:
-بازگشت معلمين اخراجي به كار
-اخراج مديران انتصابي و نالايق و ا خراج و استيضاح وزير آموزش پرورش
-پرداخت حقوق معلميني كه ماههاست حقوق آنان پرداخت نشده
- بالا بردن حقوق ماهانه معلمين براي آنكه بتوانند به زندگي ادامه دهند زيرا كه هم اكنون 90% از معلمين زير خط فقر بسر ميبرند.
در ساعت 1030 صبح استادان دانشگاه تربيت معلم نيز در حمايت از معلمين آزاده ميهنمان به آنان پيوستند و در اين تجمع شركت نمودند. در اين اثنا ، نيروي انتظامي كه شاهد پيوستن مردم به اين تجمع بود ، به سمت مردم هجوم برده و مانع پيوستن مردم به معلمين شدند. مامورين لباس شخصي و انتظامي مثل هميشه از گرفتن عكس و فيلم و مصاحبه با معلمين ممانعت به عمل مي آوردند.
2. اردبيل: حدود 4 هزار نفر از معلمين در اردبيل از ساعت 10 صبح دست به تجمع زدند.فرهنگيان يك طومار 21 متري امضا كرده و در آن نسبت به اضافه شدن ساعت كار معلمين اعتراض كردند.بر روي پلاكاردهايي كه معلمين حمل مي كردند نوشته شده بود:
-چرا باران عدالت بر كوير معلمين نمي بارد
-مسئولين مملكتي علم بهتر است يا ثروت!!
-روز جهاني معلم بر فرهنگيان مبارك باد
اين تجمع با دخالت ماموران انتظامي و لباس شخصي در نقاطي به خشونت كشيده شد ، معلمين اردبيلي ميگفتند ما حركتي سياسي نكرده ايم كه چنين برخوردهايي با ما ميكنيد هر چند كه حركت سياسي نيز حق ماست و اگر اين تجمع صنفي را نيز سركوب ميكنيد ما نيز راه ديگري نداريم كه دفعه بعد با دانش آموزانمان به خيابان بياييم و چيزهايي را كه شما خوشتان نميآيد را به زبان بياوريم.
3. رشت : معلمين اين شهر ساعت 12 ظهر دست به تجمع زدند تا دانش آموزانشان نيز با آنها به محل بيايند ، دانش آموزان شعار ميدادند : ” چه كسي ميخواهد منو تو ما نشويم ، خانه اش ويران باد” ! و دست در دست معلمين خود از حقوق آنان دفاع ميكردند . آنها نيز پلاكاردهايي در انتقاد از نابرابري هاي دولتي و نپرداختن حقوق چند ماهه شان و اخراج معلمين آزاده در دست داشتند . جمعيت در ساعت 12.30 به 1500 نفر رسيده بود. اين در حالي بود كه مامورين لباس شخصي از پيوستن مردم به معلمين و دانش آموزان جلوگيري كرده و و آنان را متفرق ميكردند، جو امنيتي بسيار بالا بود .
4. اصفهان : از ساعت 10 صبح حدود 300 تن از معلمين در اصفهان در مقابل اداره آموزش و پرورش دست به يك تجمع اعتراضي زدند، اين تعداد در ساعت 11 صبح به 500 تفر افزايش يافت.معلمين شعار ميدادند:
”وزير انتصابي ، استعفا ، استعفا”،” رفاه اقتصادي ، آزادي سياسي حق مسلم ماست ”،” نان مسكن ، آزادي حق مسلم ماست”
ه آنان شعار ميدادند .يدادند . ستن مردم به معلمين آزاده اصفهاني جلوگيري به عمل آورد و مردم به همراه آنان شعار ميدادند . سي ميخو
5. تبريز: در تبريز قريب به 2000 نفر از معلمين اين شهر در مقابل ساختمان اداره آموزش و پرورش دست به تجمع زدند.اما نيروي انتظامي مانع تجمع آنان شد. معلمين شعار ميدادند:” آزادي ، آزادي حق مسلم ماست ”.
آنان پلاكاردهايي در دست داشتند كه روي آن نوشته شده بود: ”حقوق معلمين حتي از حقوق يك كارگر ساختماني هم كمتر است!”،” معلم نان ندارد ”،” چرا بايد معلمين براي امرار معاش خود دستفروشي كنند؟!” و شعارهايي با اين مضمون بر روي دست گرفته بودند.
6. زنجان : بيش از 350 تن از معلمين در زنجان از ساعت 30/10 صبح در سالن آموزش و پرورش اين شهر دست به تجمع اعتراضي زدند.آنان با در دست داشتن پلاكاردهايي خواستار مطالبات صنفي خود شدند.روي يكي از پلاكاردها نوشته شده بود ”سئوال معلمين اين است: اموال ملت را چه كساني غارت ميكنند؟ حق مسلم ما رفاه اقتصادي است” .
7. كرمانشاه: تجمع معلمين در ساعت 9 صبح آغاز شد.تعداد تجمع كنندگان بيش از 1500 نفر بود كه هر لحظه بر تعداد آنها افزوده ميشد.تجمع كنندگان در مقابل سازمان آموزش و پرورش دست به تجمع زدند.نيروي انتظامي ورودي و خروجي هاي منتهي به اين محل را بسته و تحت كنترل گرفته بود و اجازه ورود ماشين ها به منطقه را نميداد و حتي از ورود عابرين پياده نيز براي نزديك شدن به محل تجمع ممانعت به عمل مي آورد.
مسئول كانون معلمين از اجراي سخنراني منع گرديد و لباس شخصي ها دور او را گرفته بودند و او را تهديد كردند.معلمين پلاكاردي در دست داشتند كه روي آن نوشته شده است:”روز جهاني معلم را به كليه معلمين ايران تبريك ميگوييم.”
”حقوق معلمين را بپردازيد”،” چرا معلمين آزاده را اخراج نموده ايد”،” رفاه و آزادي حق مسلم ايرانيان و معلمين است”.
در ساير شهرهاي ميهن نيز گردهمايي هايي براي گراميداشت روز جهاني معلم برگزار شد كه تا كنون گزارش دقيقي از آن به دست ما نرسيده است.
ضمن تبريك مجدد به معلمين آزاده ميهنمان ، براي اين همبستگي ملي و اتحاد عمل ، به آنان ميگوييم كه راه اگر چه سخت و پر تلاطم است ولي پيروزي از آن راست قامتاني است كه در برابر نابرابري ها و ظلم و ستم حاكم ايستادگي نموده و به خودكامگان زمانه ” نـــــــه ” گفته اند. آري بهاران ايران زمين در راه است و به همت عناصر آگاه جامعه مانند : معلمين ، دانشگاهيان ، دانشجويان و دانش آموزان ، طرحي نو در خواهيم افكند و ايران را آزاد و آباد خواهيم نمود . البته آزادي و رفاه اقتصادي را هيچگاه در سيني طلايي به ما تقديم نخواهند كرد ، بايد يكي شويم و از چشمان افعي دچار هراس نگرديم تا كبوتر آزادي در ميهن اسيرمان ايران دوباره به پرواز در آيد.
چند گزارش از سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان
انتقال تعدادی از زندانیان بوکان به مهاباد
مهاباد؛ تعدادی از زندانیان بوکانی از جمله کامل قادری، حسین گردشی و جعفر گردشی به زندان مهاباد انتقال داده شده اند.
طی روزهای اخیر تعدادی از زندانیان و بازداشت شدگان بوکانی از جمله کامل قادری، حسین گردشی و جعفر گردشی به زندان مهاباد منتقل شده اند.
نامبردگان اوایل ماه گذشته به اتهام ارتباط با احزاب کرد دستگیر و بازداشت گردیده و تاکنون تعیین وضعیت نشده اند.
فشار بر زندانی جهت تسلیم فرزندان
مهاباد؛ یک زندانی به نام"جهانگیر بادوزاده" جهت دعوت از دو فرزندش به تسلیم ، تحت فشار نبروهای امنیتی قرار گرفته است.
یک زندانی به نام" جهانگیر بادوزاده" جهت دعوت از دو فرزندش به تسلیم به نیروهای دولتی در زندان تحت فشار نیروهای امنیتی قرار گرفته است. گفته می شود دو پسر نامبرده به یک حزب سیاسی کرد پیوسته اند.
یادآور میگردد جهانگیر بادوزاده 3 سال پیش به اتهام همکاری با احزاب کرد دستگیر و به اعدام محکوم شد که این حکم در اواخر سال گذشته از سوی دیوان عالی کشور به حال تعلیق درآمد.
نامبرده اخیرا" از زندان ارومیه به زندان مهاباد منتقل شده و گفته می شود بطور فزاینده ای تحت فشار ماموران امنیتی قرار گرفته است.
جلوگیری از گردهمایی فعالان دهگلانی
دهگلان؛ از گردهمایی بیش از 100 شهروند زن و مرد دهگلانی در کوه شیدا، جلو گیری به عمل آمد.
کوه پیمایی و گردهمایی تعداد یکصد زن و مرد دهگلانی در روز جهانی کودک در کوه شیدا در حومه دهگلان به دلیل ممانعت نیروهایی امنیتی و تهدید شرکت کنندکان به عدم شرکت در آن برگزار نشد.
گفته میشود تعدادی از شهروندان دهگلانی به مناسبت روز جهانی کودک یک برنامه کوه پیمایی و گردهمایی در کوه"شیدا" در حومه شهر دهگلان ترتیب داده بودند.
منع فعالیت برای فعال مدنی دهگلانی
دهگلان؛ یک فعال مدنی دهگلانی به نام" حبیب اله طهماسبی" از انجام فعالیتهای مدنی و سیاسی منع گردید.
یک فعال مدنی دهگلانی به نام" حبیب اله طهماسبی" که در هفته گذشته به دادگاه انقلاب سنندج فراخوانده شده بود، از هرگونه فعالیت مدنی و سیاسی منع گردیده است. نامبرده طی ماه گذشته دستگیر و با تودیع وثیقه 30 میلیون تومانی آزاد شده بود.
یادآور میگردد حبیب اله طهماسبی پیش از این طی دو حکم جداگانه به ترتیب به 5 سال حبس تعلیقی و 1 و نیم سال حبس، در مجموع به 6 سال و نیم حبس تعلیقی محکوم گردیده و اخیرا" ایشان تهدید به تغییر حکم حبس از تعلیقی به تعزیری شده است.
بازداشت یک بیمار ذهنی
بوکان؛ یک پیرمرد بیمار ذهنی به نام" عبداله" بعنوان عامل آتش سوزی محصول روستاتیان حومه بوکان بازداشت شده است.
در پی ایجاد حریق در خرمن و انبارهای غله کشاورزان یک روستا در حومه بوکان، یک پیرمرد بیمار ذهنی به نام" عبداله" توسط نیروهای انتظامی دستگیر و به عنوان عامل آتش سوزی به مردم معرفی و تحویل زندان مهاباد داده شده است.
این در حالی است که گفته می شود برخی عوامل محلی وابسته به نیروهای دولتی در ایجاد حریق دست داشته اند.
بیانیه مشترک جمعی از رهبران و فعالین جنبش کارگری ایالات متحده آمریکا
بیانیه ی زیر توسط جمعی از فعالین جنبش اتحادیه های آمریکا در تداوم اصلاحات درونی این جنبش صادر شده است. جنبش کارگری آمریکا در طی بیش از یک قرن از فراز و نشیب های فراوانی گذر کرده که مطالعه ی تاریخ آن برای فعالین چپ ضروری است. بر خلاف تصور عمومی ، این جنبش در دوران های مختلف توانسته است شیوه های متنوعی از مبارزه را به جنبش جهانی کارگری ارائه دهد و بغیر از دوران پس از جنگ جهانی دوم و سالهای ارتجاع معروف به "مک آرتی" ، از پیشتازان مبارزه علیه سرمایه داری و حامی قدرتمندی برای مبارزات کارگری در سراسر جهان بوده است. امروز نیز، بنظر می رسد که پس از دهه ها سلطه مرتجعین و عناصر فرصت طلب، فاسد و وابسته به سرمایه جهانی ، این جنبش در آستانه ی "تولدی دوباره" قرار گرفته و بسوی اصلاحات درون جنبشی حرکت می کند. اولین نشانه های این رستاخیز در اواخر دهه 80 قرن گذشته میلادی و در میان اتحادیه های کوچک و مستقل آغاز گشت. اما بر مبنای ضرورت و نیاز این جنبش به سرعت فراگیر گشته و راه خود را به بزرگترین اتحادیه ی آمریکا و جهان، یعنی فدراسیون AFL – CIO باز کرد. در سال 1995 شاخه ی اصلاح طلب این اتحادیه حرکت مستقلی را تحت عنوان " تغییر کن تا پیروز شوی" – Change To Win (CTW) – آغاز کرد و با برنامه ی جدیدی وارد میدان مبارزه شد. اما باید دقت کرد که این جنبش اصلاحات کارگری هم در میان اتحادیه های مستقل و هم در سطح ایالتی و ملی فدراسیون های AFL – CIO در جریان می باشد و رفته رفته به بالاترین سطح این فدراسیون نفوذ کرده است. بیانیه زیر توسط رهبران و روشنفکران کارگری تنظیم شده و حاوی مطالبی است که هم بطور اخص پاسخگوی مشکلات فعالین کارگری جهان است و هم می تواند مشکل گشای فعالین دیگر جنبش های توده ای از جمله دانشجویی، زنان و دیگران باشد. (سلام دمکرات) آینده ی کارگران سازمان یافته در ایالات متحده ی آمریکا نویسندگان: کیت برونفن برنر، دانا دیویت، بیل فلچر و دیگران سایت مانثلی ریویو 5 اکتبر 2006 ترجمه از بینا داراب زند " جوهر اصلی نظام اتحادیه کارگری ارتقاء اجتماعی است. جنبش کارگری برای بی چیزان، تحقیر شدگان، فراموش گشتگان، ستمدیدگان و ضعفا پناهگاهی بهشت گونه بوده است." –
آ. فیلیپ رندالف بحث مهمی در صفوف کارگران سازمان یافته در مورد آینده ی جنبش آغاز گشته است. تجربه به ما نشان داده که برخورد "از بالا به پایین" برای احیاء سازمان های کارگری ، اعضاء آنها را به مشارکت و حمایت مشتاقانه و معنی دار نخواهد کشاند. توده ی عضو اتحادیه ها همراه با رهبران و فعالان کارگری و محققین و هاله های وسیع طرفدار اتحادیه های کارگری باید درگیر این مباحث گردند. بحث ها باید علنی، صریح و سازنده باشند و همگی باید تشخیص دهیم که در نتایج بدست آمده سهمی داریم. آنچه در زیر می آید، باورهای جمعی از افراد مختلف متشکل در جنبش کارگری است که نظر خود را همراه با پیشروی این مباحث به گوش دیگران برسانند. مداخله ی ما در این بحث ها با انگیزه و احساسی صورت می گیرد که جای رنگین پوستان و زنان را در این مباحث خالی می بینیم. طنز قضیه اینجاست که از لحاظ جمعیت شناختی ، اگر آینده ای را برای کارگران سازمان یافته در ایلات متحده آمریکا متصور باشیم، این گروه های اجتماعی ، نقش اصلی را در آن بازی خواهند کرد. ما مشتاق دریافت بازتاب شما هستیم. احیاء کردن اتحادیه های کارگری برای قرن بیست و یکم تغییرات سیاسی و اقتصادی سی سال گذشته در آمریکا و جهان باعث بوجود آمدن جو خصمانه ای علیه طبقه کارگر بطور اعم و اتحادیه های کارگری بطور اخص شده است. در همین چارچوب، بر خلاف احساس آقای آ. فیلیپ رندالف که جوهر اصلی اتحادیه های کارگری را ارتقاء اجتماعی می داند، امروزه جنبش اتحادیه های کارگری را به ندرت صدای ترقی و ابتکار ویا متحد ِ جنبش های اجتماعی مترقی می شناسند. اینهم نه تنها به این علت است که نسبت کارگران سازمان یافته از سال 1995 در مقایسه با کل نیروی کار در حال افول بوده است و یا اینکه میزان رشدش به اندازه ای کاهش یافته که اینک هیچ پیشرفتی را نشان نمی دهد و یا اینکه تأکیدش بر روی رساندن خدمات به اعضاء کنونی اش بوده و فکر کاشتن دانه برای فردایش نمی باشد، بلکه به این علت است که کارگران سازمان یافته خود را تافته ی جدا بافته ای از بقیه کارگران می دانند و به همین دلیل خود را در مقام قهرمان کارگران و جمعیت های آنها ندیده و در عوض بمثابه ساز و کاری در آمده که تنها منافع اعضاء کنونی اش را نمایندگی می کند. راه نجات از نابودی برای کارگران سازمان یافته در آمریکا درک شرایط کاملاً متفاوتی است که طبقه کارگر در اوایل قرن بیست و یکم، حتی نسبت به بیست سال گذشته با آن روبروست. اینجا زمان و محل آن نیست که تمامی موارد این تغییر شرایط را مورد بررسی قرار دهیم. در این مورد به اندازه کافی در مجله ها و کتاب ها نوشته شده است. باید به همین مقدار کفایت کنیم که بگوییم رشد جهانی نئو لیبرالیسم بیانگر تغییر عمده ی شیوه ی برخورد سرمایه داری به طبقه کارگر و اجتماع در کلیت آن است. شرکت های چند ملیتی و شرکاء ایشان به این نتیجه رسیده اند که شرط اولیه ی هر شکلی از مشارکت اجتماعی باید از اساس بر ضد کارگران تغییر کند. این دیدگاه نئو لیبرالیستی توانسته بر تفکر هر دو حزب بزرگ آمریکا چیره شود و تغییر جهت مراکز حاکمیت ایالات متحده را به "راست" هدایت کند. این شرایط جدید، رویکرد نوین نظام اتحادیه های کارگری به استراتژی، تاکتیک ها و اساساً به نوع نگرش به خود را الزام آور کرده است. این رویکرد، فراتر از چند اظهار نظر درباره ی "مأموریت نوین" می رود. بلکه، در عوض، بر مبنای نیاز به تجدید نظر در روابط اتحادیه با اعضاء، با کارفرما، با دولت، و با کل اجتماع آمریکایی و در مقیاس وسیعتر، دهکده ی جهانی استوار است. ما باید از خود سئوال کنیم که آیا اتحادیه ی ما به عنوان یک نهاد و نماینده ای از یک جنبش عظیم تر می تواند در برابر چالش بی عدالتی به پا خیزد؟ و یا اینکه تبدیل به ابزار نهادینه شده ای برای تسکین دردهایی گشته که سرمایه داری معاصر بر آن خوش شانس هایی وارد می آورد که اعضاء کنونی کارگران سازمان یافته را تشکیل می دهند؟ در این چارچوب ما پیشنهاد می کنیم که: 1- به دیدگاهی نیاز است که سازماندهی ِ سازمان نیافتگان را در بر گیرد، اما محدود به آن نشود: آنچه در مباحث جاری غایب است، یک اظهار نظر شفاف در این مورد است که جنبش اتحادیه های کارگری واقعاً به چه چیزی اعتقاد دارد. البته که باید سازماندهی ِ سازمان نیافتگان را به پیش برد، اما تمرکز مطلق بر آن ، نمونه ی همان تحجری است که اصلاح طلبان ِ (اتحادیه ای) خواهان ریشه کن کردنش هستند. علیرغم موفقیت بی چون و چرای شعار "سازماندهی بالاتر از همه چیز" باید آن را بصورت دارویی نظاره کرد که عوارض جانبی آن اتحادیه های کارگری را مریض تر کرده است. سازماندهی لازم است، اما کافی نیست! هنگامیکه " کنگره ی سازمان های صنعتی" (CIO) در سال 1935 از دل "کمیته ی سازمان های صنعتی"ِ AFL بیرون آمد، ما در شرایط اجتماعی و اقتصادی و سیاسی متفاوتی قرار داشتیم. باید توجه داشت که به شرایط آن دوران ، اغلب به شیوه ی غیر تاریخی و به موازات شرایط کنونی نگاه می شود. با اینکه بایستی موارد نسبتاً بحرانی و حساس ساختار اتحادیه های AFL-CIO و کلیت کارگران سازمان یافته را به نتیجه رساند ، اما نباید آن را به نقطه شروع هر بحثی تبدیل کرد. ما باید از خود سئوال کنیم که چرا میلیون ها کارگر سازمان نیافته باید قربانی شوند تا اتحادیه ای شکل بگیرد و یا اینکه به صفوفش بپیوندند؟ چرا میلیون ها متحد بالقوه ی کارگران سازمان یافته باید برای مدتی از پرداختن به مشکلات خود دست بشویند و خواسته هایشان را به خواسته های کارگران سازمان یافته تطبیق دهند؟یک جنبش بازسازی شده ی اتحادیه های صنفی، اگر نگوییم دوباره متولد شده، چه حرف تازه ای که تکرار مکررات نباشد دارد که به رنگین پوستان و زنان بگوید؟ اتحادیه ها چه کاری در ارتباط با خفت فزاینده ی کار کرده اند؟ هنگامیکه حتی کارگران متحد شده نیز نسبت به گذشته در حال کار کردن سریع تر، سخت تر و طولانی تر هستند و ساعات آزادی کمتری دارند، که بنوبه ی خود باعث تزاید فشار بر روی افراد، خانواده ها و جمع دوستانشان می شود؟ اگر به این سئوال ها پاسخ داده نشود، کارگران سازمان یافته نخواهند توانست به عنوان راهنمای جذب میلیون ها کارگر غیر اتحادیه ای در آمریکا بشوند. و در واقع، تولد دوباره ی کارگران سازمان یافته، تولد طفل مرده ای خواهد بود.
2- جنبش اتحادیه های کارگری باید بدون شرمساری طرفدار بخش عمومی و خدمات عمومی باشد: طی سال ها، از زمان پیدایش نئو لیبرالیسم با رویکرد مخالفت با دخالت مثبت دولتی در اقتصاد، به عنوان ِ فلسفه ی غالب در جهت "جهانی سازی"، جنبش اتحادیه های صنفی آمریکا به جای برخورد با بیماری، علائم آن را هدف گرفته اند. به همین علت علیه خصوصی سازی، پایین آوردن ِ سطح خدمات اجتماعی و طرح های ِ مالیاتی ِ راستگرایانه ای که پرداخت ِ ثروتمندان را کاهش داده و ما را فریب می دهند، اعتراض کرده است، اما، آنها را در یک مجموعه جمع نکرده است. نمونه ی بارز این امر عدم برخورد ِ موشکافانه ی کارگران سازمان یافته به سیاست های سیاسی و اقتصادی دولت کلینتون بود که به سوی نهادهایی از قبیل ِ "سازمان تجارت جهانی" حرکت کرده و از تجارت آزاد حمایت می نمود که تماماً در مخالفت با بخش عمومی قرار داشت. کارگران سازمان یافته باید شرایط سیاسی و اقتصادی جاری را مطالعه کرده و به این درک برسند که محلی برای سازش با دیدگاه هایی که نافی دخالت مثبت دولت در اقتصاد هستند، وجود ندارد. کارگران سازمان یافته باید همچنین از حمایت افراد و سازمان هایی که معتقدند گویا می توان با وابسته کردن منافع کارگران به منافع سرمایه داران تجاری و مالی ِ آزاد از هر ضابطه ای به ترقی و عدالت اجتماعی رسید، خودداری کنند.
3- جنبش اتحادیه ها باید از موضع گسترش دمکراسی حمایت کند: کارگران سازمان یافته باید از گسترش دمکراسی، ورای مرزهای قوانین رسمی، حمایت کرده و برای آن مبارزه کند. آنها باید قهرمان مبارزه علیه نژاد پرستی، تبعیض جنسی، تبعیض به علت تمایلات ِ جنسی، بیگانه هراسی، تعصبات مذهبی و هرنوع تعصب و عدم تحمل دیگری، باشند. در شرایط کنونی داخلی و بین المللی، دمکراسی زیر حمله قرار دارد. بنظر می رسد عدم تحمل و تعصب و بی منطقی بر روابط بین انسان ها در حال برتری یافتن است. دقیقاً زمانی اقلیت ها را از رقابت برای دستیابی به منابع در حال تحلیل کنار گذاشته و یا حذف می کنند که عده ی قلیلی در حال ِ انباشتن ثروت هستند. آزادی های مدنی نیز زیر حمله قرار دارند. بنام مبارزه با تروریسم، حکومت ها، از جمله حکومت خودمان، قوانینی را به تصویب می رسانند که حق سازماندهی و اعتراض را محدود می کنند. اغلب به کسانی که وضع موجود را به چالش می کشند، با این فرض که آنها به اندازه ی کافی وفادار و وطنپرست نیستند ، مانند بیمار یرقانی نگاه می کنند. به بهانه ی مبارزه با دشمن مشترک، که در هر مقطعی که بستگی به موضوع صحبت دارد ، تغییر مییابد، گفتگو را قدغن می کنند. انتخابات ساختگی گشته اند. در ایالات متحده، سیستم دو سطحی ِ Electoral College عملاً رأی میلیون ها رأی دهنده را ، بخصوص در جنوب کشور، حذف می کند. این در زمانی است که آمریکا در سطح جهان مبلّغ "یک نفر، یک رأی" است. چیزی که خودمان در سطح حکومت مرکزی نداریم. آنچه مشکل را غلیظ تر می کند، تکامل گاوبندی به یک علم است. بصورتیکه با آفرینش مناطق امن انتخاباتی مخالفین را از صحنه خارج می کنند. همیشه شاهکارهای کلاهبرداری انتخاباتی جزئی از فضای سیاسی را تشکیل داده بود، اما اینک با ترکیب تکنولوژی کامپیوتری و تهدید رأی دهندگان، بخصوص با هدف قرار دادن جمعیت های رنگین پوست، آنرا به سطح جدیدتری ارتقاء داده اند. علاوه بر این، میلیون ها سابقه دار که اغلب آنها از مردم رنگین پوست هستند نیز از دادن رأی محروم می باشند. جنبش اتحادیه ها باید خود را در مبارزه با این عملکردهای متنوع ِ غیر دمکراتیک دخالت داده و ما را از جامعه شبه بسته نجات دهد. آینده ی حق تشکل و یا عضویت در اتحادیه های کارگری، به شکل غیر قابل تفکیکی به آینده ی دمکراسی در آمریکا گره خورده است. جنبش اتحادیه ها برای منافع آشکار خود هم که شده می بایست حق تأسیس و عضویت در اتحادیه ها و حق سازماندهی را با نبرد عمومی برای دمکراسی پیوند دهند. برای اینکه این جنبش تبدیل به قهرمان قابل اتکایی در مبارزه با دمکراسی شود، باید برای دمکراسی در درون صفوف خود نیز مبارزه کند. اگر اعضاء ما فکر کنند که هیچ کنترلی بر آینده ی سازمان های خود ندارند و یا اینکه به شکل عادلانه ای در آنها نمایندگی نمی شوند. آنوقت ما شکست خورده ایم. در آن صورت ما سازمان هایی "پدر سالار" ساخته ایم و نه سازمان هایی که متعلق به کارگران است.
4- ما در جنبش اتحادیه ها باید ساختاری مناسب برای سازماندهی ِ کارگران ِ سازمان نیافته داشته باشیم: موضوعات مربوط به شکل و ساختار جنبش اتحادیه ها در آمریکا نمی تواند برخاسته از دل مشغولی های کار چاق کنی ِ رؤسا و کارکنان ِ کنونی آنها باشد، بلکه باید بر مبنای نیاز سازماندهی ِ میلیون ها کارگر سازمان نیافته استوار گردد که خواهان ِ عضویت و یا ساختمان اتحادیه ها هستند. جنبش اتحادیه های کارگری باید دارای ترکیب نمایندگی مشروع برای افراد رنگین پوست و زنان باشد. ترکیبی که بخش عمده ی آرایش رهبری ِ آن تبلوری از تنوع بخش ها و آرزوهای تشکیل دهندگانش باشد. معنی این حرف تنها این نیست که رهبری AFL – CIO شامل اعضاء حوزه هایش شود، بلکه به این معناست که یک روند فعال و هدفمند سازماندهی و عضو گیری از نمایندگان و رهبران ِ نیروی کار در صنایع مربوطه برنامه ریزی شده که فرصت هایی برای اتحادیه گران ِ جوان تولید کند تا ایشان بتوانند توانایی های ِ رهبری خود را از طریق آموزش و آزمایش ارتقاء دهند. ساختار کارگران سازمان یافته باید به سوی هسته ی تشکیل دهنده اس در سازمان های پایه ی منطقه ای، صنفی و یا صنعتی توجه نشان دهد. آن اتحادیه هایی که به صنعت، صنف و یا منطقه ی بخصوصی تعهد نشان می دهند و به آن محیط رسیدگی می کنند، در موقعیت بهتری برای تقویت نیروی صنعتی اعضاء خود قرار دارند. اتحادیه ها تنها زمانی باید وارد صنایع، اصناف و مناطق جدیدی شوند که آمادگی ِ دادن تعهد دراز مدت را داشته باشند و نشان دهند که برای همکاری با اتحادیه های فعال دیگر، در آن رشته و یا ناحیه آماده هستند.
5- جنبش اتحادیه ها باید برنامه ی سیاسی خود را با کانون قرار دادن نیازهای طبقه کارگر بازسازی کند: جنبش اتحادیه ها بارها این اشتباه را که فرض می کند ، می تواند به اعضایش حکم کند که چگونه رأی بدهند و اینکه حزب دمکرات به صورت خودکار منافعش را نمایندگی می کند ، تکرار کرده است. آنچه که ما به عنوان آموزش سیاسی تبلیغ می کنیم ، چیزی بیشتر از تبلیغات انتخاباتی نیست. در صورتیکه قول های داده شده توسط جنبش اصلاحات اتحادیه ای سال 1995 برای برنامه ی سیاسی ، چیز دیگری بود. ما به برنامه ی آموزشی ِ عمومی ِ اقتصادی و سیاسی ای نیازمندیم که موقعیت اجتماعی و سیاسی ِ اعضای مان را مورد خطاب قرار دهد. این برنامه بایستی ساختن چارچوبی را هدف خود گذارد که اعضاء بتوانند موضوعات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ِ دوران کنونی را درک کنند. ما باید اعضاء خود را در سازمان هایی توده ای متشکل کنیم که رویکردی محلی داشته باشند، به سیاست توجه کنند، نسبت به گروه بندی های اجتماعی حساسیت نشان دهند و توانایی ریشه دواندن در مناطق شان – یعنی جایی که ایشان، خانواده ها و دوستان شان، امکان اینکه در عمل سیاسی مربوطه درگیر شوند – را داشته باشند. این بدین معنی است که سازمان های سیاسی انتخاباتی را در سطح عموم اعضاء بوجود آوریم تا بتوانند ایشان را درگیر مبارزه ی دشوار، اما لازم برای قدرت گیری طبقه کارگر کنند. سازمان هایی چون PAC ها و 527 ها نمی توانند جایگزین ِ سازمان های توده ای ایکه بر پایه ی مردم استوار است ، شوند.
6- جنبش اتحادیه ها باید در جنوب و جنوب غربی سازماندهی کند: انتخابات نوامبر 2004 دو چیز جالب را نمایان ساخت. اول اینکه رابطه ی مستیم، اما نه مطلق، بین عضویت در اتحادیه ها و داشتن تمایل به رأی دادن بر مبنای خط ِ منافع اقتصادی افراد وجود دارد. دوم اینکه، رأی سیاه پوستان و لاتینی ها در جنوب و جنوب غربی ، با اینکه در سطح محلی، منطقه ای و ایالتی بسیار حساس است، اما در سطح مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری ، بعلت غیر دمکراتیک بودن شیوه ی دو سطحی ِ Electoral College ، تأثیر چندانی ندارد. مدت طولانی ای است که جنبش اتحادیه ها، جنوب و جنوب غربی را به حال خود رها کرده است. موفقیت در سازماندهی جنوب و جنوب غربی به معنی ایجاد سر پل های لازم برای شیوع سیاست های مترقی در آن ناحیه خواهد بود و به ما اجازه خواهد داد تا بتوانیم با به کارگیری این پایگاه ها، پشتیبانی وسیع تری برای پیشبرد برنامه های مترقی خود به دست آوریم. بنابراین نیاز داریم تا در این سازماندهی به کار گیریم، باید بر این فرض استوار باشد که سازماندهی امری دراز مدت و استراتژیک است و نه یک اقدام و رخدادی مقطعی. هر سازماندهی ایکه در این مناطق صورت می پذیرد باید به این واقعیت توجه داشته باشد که عدم توانایی در شمول جنبش های اجتماعی آمریکایی های آفریقایی تبار و لاتینی ها، اگر نه برابر با شکست، اما مطمئناً با دلسردی روبرو خواهد شد. تمرکز توجه به جنوب و جنوب غربی، در حالیکه اتحادیه ها در مناطق دیگر در حال پیشروی می باشند، به خودی خود کفایت نمی کند. اتحادیه سازی در این مناطق باید به مبارزه برای قدرت گیری سیاسی ِ گروه هایی که تا کنون به حساب نمی آمدند گره بخورد. در نبرد سیاسی انتخابات ریاست جمهوری سال 1998، کشیش جسی جکسون بسیار عالی عمل نمود. در یک دست کارت عضویت اتحادیه قرار داشت و در دست دیگر کارت های رأی.
7- فدراسیون های ایالتی و شورای مرکزی کار باید دمکراتیک، فراگیر، جوان و جسور باشند: تعدادزیادی از فدراسیون های ایالتی و شوراهای مرکزی کارگران، بعلت آنکه نمایندگی واقعی ندارند، از واقعیت نیاز های اعضاء خود که هیچ، حتی از واقعیت هایی که توده ی طبقه کارگر با آن روبروست غافل مانده اند. شوراهای مرکزی کارگری و فدراسیون های ایالتی باید مراکزی برای استراتژی ِ حمایت از عملیات سیاسی ِ محلی، ائتلاف سازی، آموزش اعضاء و پشتیبانی های درون اتحادیه ای باشند. اگر قرار است هر یک از این اهداف عملی گردد، شوراهای مرکزی کارگران و فدراسیون های ایالتی باید بیشتر به ترکیب اعضاء خود شباهت داشته باشند. مانند AFL – CIO ، سازمان های محلی و ایالتی باید بیشتر نماینده ی مشروع و ترکیب رنگین پوستان و زنان باشند. سازمان های محلی و ایالتی باید از ترکیبی برخوردار باشند که بخش قابل ملاحظه ای از رهبری، بازتاب تنوع اعضاء و آرزو های شان باشد. این تنها بدین معنی نیست که گروه های تشکیل دهنده ی AFL-CIO را در بر گیرند، بلکه به این معنی نیز هست که باید یک روند فعال و هدف دار و سازمان یافته ی عضوگیری از رهبران و نمایندگان نیروی کار در صنایع مربوطه را دنبال کنند و فرصت هایی را برای اتحادیه گران ِ جوان فراهم آورند تا توانایی های رهبری را فرا گرفته و به یوته ی آزمایش بگذارند.
8- جنبش اتحادیه ها نیازمند به آموزش واقعی ِ اعضایش است: این فرض گستاخانه ای است که فکر کنیم کارگران سازمان یافته و یا غیر سازمان یافته، بدون آنکه آنها را با یک ساز و کار منسجم و به روز، برای دستیابی به اطلاعات تأمین کنیم، کورکورانه از دیدگاه بخصوصی پیروی می کنند و یا به آن تسلیم می شوند. به هر حال بدون منابع مورد نیاز برای یک اقدام آموزشی ایکه اعضاء را در کانون توجه خود قار دهد، غیر ممکن خواهد بود که آنها را به نگرش متفاوتی از اتحادیه گری ترغیب نموده و انگیزه ی تحرک را در ایشان بوجود آوریم. معنی آموزش تنها انتقال ِ اطلاعات نیست، بلکه بحثو گفتگو را نیز شامل می شود. جنبش اتحادیه ای ایکه نیروی دوباره یافته به یک برنامه ی آموزشی ای نیازمند است که بررسی اقتصاد داخلی و بین المللی را با دیدی انتقادی از سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا ترکیب کرده باشد. به علاوه، چنین برنامه ی آموزشی ای باید ایجاد چارچوبی را جهت پیشبرد مباحث در مورد طبقات اجتماعی، نژاد، جنسیت، سرمایه داری و مبارزه در جهت قدرت کارگران را در خود جای دهد. همچنین تصور اینکه در غیاب آموزش می توان سازماندهی را به جلو برد و یا این باور که آموزش، بنوعی باعث پَرت شدن حواس و انحراف از سازماندهی می شود، کاملاً بی معنی است. توجه کردن به آموزش پایه هایمان بیانگر احترام عمیق مان به ایشان است. شعار "بسیج کردن"، هنگامیکه چنین چارچوب ِ واحدی ساخته نشده است، بدون در نظر گرفتن نیّات مطرح کنندگانش، به تضعیف قدرت و روحیه ی رزمندگی و حمایت کارگران خواهد انجامید.
9- جنبش اتحادیه های آمریکا باید با هر دو جنبش ِ جهانی ِ اتحادیه گری و مبارزه با بی عدالتی جهانی، مشارکت و همبستگی داشته باشد: جنبش اتحادیه های کارگری آمریکا پیشرفت عظیمی نسبت به دوران جنگ سرد در کنار گذاردن شیوه های قدیمی ِ اتحادیه گری داشته است. اما علیرغم این پیشرفت ها، دوستان ما در آنسوی مرزها ، به این جنبش با چشم بد گمانی می نگرند. و این امر بعضاً به این علت است که ایشان تصور می کنند که ما درگیر یک سیاست حمایت گرایانه هستیم. البته گام های بسیار خوبی در سطح همکاری های بین اتحادیه ای برداشته شده، اما باید جلوتر برویم. ما باید برنامه ای برای ایجاد دگرگونی در کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های آزاد کارگری، و فدراسیون های جهانی و دبیرخانه ی اتحادیه بین المللی کارگران پیشنهاد کنیم که تا محدوده ی اصلاحات و یا حتی ایجاد سازمان های نوین پیش برود و همبستگی واقعی را تشویق کند. به علاوه، جنبش اتحادیه های کارگری آمریکا باید ساز و کار و ابزارهای حمایتی ِ مشخصی از جنبش های کارگری و دیگر جنبش های مترقی ایکه برای عدالت جهانی مبارزه می کنند، فراهم آورد. چنین موضع گیری ای بیانگر مقاومت در برابر اقدامات سرمایه داری جهانی علیه کارگران تمامی کشورها ، که به منظور ِ به زیر کشیدن ِ کارگران صورت می پذیرد، خواهد بود. ما نباید در همبستگی های گزیده ای شرکت کنیم و این تصور را به وجود آوریم که تنها زمانی وارد همکاری می شویم که برای حمایت از کارگران آمریکایی و مشکلات ایشان باشد. همبستگی ِ اصیل بین المللی از طرف ِ جنبش های کارگری ِ آمریکا، الزاماً، به چالش کشیدن سیاست خارجی ِ ایالات متحده ی آمریکا، در زمانی که ناقض حق تعیین سرنوشت و حقوق بشر است را در بر می گیرد. ما امضاء کنندگان این مدرک با اشتیاق به پیشبرد مباحث و گفتگوهای درونی جنبش اتحادیه ها، این بیانیه را صادر می کنیم: کیت برانفن برنر، مدیر تحقیقات آموزش کارگری ِ دانشگاه ِ کورنل دانا دیویت، رئیس فدراسیون AFL-CIO در جنوب ِ کارولینا
بیل فلِچِر ، رئیس گفتگو های بین آفریقایی پاتریشیا اَن فورد، معاون اسبق اتحادیه ی بین المللی کارگران ِ خدماتی فرناندو گاپاسین، رئیس شورای مرکزی ِ کارگران در ایالت اُرگان و رئیس اتحادیه ی AFSCME 1108 اِلنا هراردا، رئیس اتحادیه ی کارگران صنایع پذیرایی، رستوران، هتل RWDSU 1064 رابت فیلیپس، تحلیل گر روش ها دکتر استیون سی. پیتس، استاد دانشگاه کالیفرنیا در برکلی دکتر کیتی کویان، استاد دانشگاه کالیفرنیا در برکلی کن رایلی، رئیس اتحادیه ی محلی کارگران بنادر از اتحادیه ی بین المللی کارگران بنادر مارشال اسمایلی، ریاست کشوری AFRAM-SEIU
منبع دريافت خبر؛ سلام دمكرات
برای مقابله با فیلترینگ جمهوری اسلامی، اخبار و اتفاقات ایران و
جهان را، ما به شما منتقل می کنیم
مرکز پخش خبری سازمان جوانان کمونیست
Communist youth organization(sjk)
http://groups.yahoo.com/group/javanankomonist
http://groups.yahoo.com/group/javanankomonist/join
www.jawanan.org communist.youth@gmail.com
sjk_news@yahoo.com
fax:004631899613
در صورت تمایل میتوانید آدرس ایمیل کسانی را که مایل هستند برای ما بفرستید تا ما اخبار و رویدادهای مختلف را برای آنان ارسال کنیم
منبع دريافت خبر؛ سلام دمكرات
برای مقابله با فیلترینگ جمهوری اسلامی، اخبار و اتفاقات ایران و
جهان را، ما به شما منتقل می کنیم
مرکز پخش خبری سازمان جوانان کمونیست
Communist youth organization(sjk)
http://groups.yahoo.com/group/javanankomonist
http://groups.yahoo.com/group/javanankomonist/join
www.jawanan.org communist.youth@gmail.com
sjk_news@yahoo.com
fax:004631899613
در صورت تمایل میتوانید آدرس ایمیل کسانی را که مایل هستند برای ما بفرستید تا ما اخبار و رویدادهای مختلف را برای آنان ارسال کنیم
sjk_news@yahoo.com
